Першапачаткова працоўныя вылучалі патрабаванні эканамічнага парадку, якія потым перараслі ў патрабаванні палітычнага парадку, сярод якіх былі — дэпартызацыя і перадача гаркама партыі пад дзіцячую Школу мастацтваў.
24 красавіка 1991 года — пачатак блакады чыгуначных шляхоў у Оршы. Падзеі 24—26 красавіка ў Оршы ўнікальныя, не маюць аналагаў у сучаснай гісторыі Беларусі. Цэнтр даследаванняў грамадзянскай супольнасці Беларусі сабраў успаміны ўдзельнікаў і відавочцаў падзей, па якіх рыхтуе дакументальную кнігу і фільм.
Аб паслядоўнасці падзей блакады чыгуначных шляхоў у Оршы распавёў Аляксандр Станіслававіч Длугаш — у 1991 начальнік міліцыі горада.
— Першым выступіў Інструментальны завод, які спыніў працу і выйшаў на вуліцу. Затым спынілі працу і выйшлі на вуліцу рабочыя завода Легмаш, завода «Чырвоны барацьбіт». На наступны дзень далучыліся працоўныя лакаматыўнага дэпо. А таксама спынілі працу рабочыя завода «Чырвоны Кастрычнік» у Барані. І ў сувязі з тым, што праца была спыненая, пачалі гучаць заклікі сабрацца, і народ пачаў збірацца на Цэнтральнай плошчы. Утварыўся мітынг, дзе выступалі ўдзельнікі ініцыятыўнай групы рабочых з пэўнымі патрабаваннямі.
Патрабаванні былі перш за ўсё эканамічнага характару. Самае першае, што выклікала пратэст, — гэта двухразовае павышэнне коштаў на прадукты харчавання і тавары. А затым з'явіліся патрабаванні палітычнага характару. На працягу 24-га красавіка праходзіў мітынг на плошчы, дзе сабралася прыкладна ад 3 да 5 тысяч чалавек. З майго боку, як з боку кіраўніка міліцыі горада, стаяла адно пытанне — забеспячэнне грамадскага парадку, таму што мы ўпершыню сутыкнуліся з такой з'явай, як масавыя выступленні рабочых.
І я разумеў, што любое няправільнае дзеянне з боку работнікаў міліцыі або наяўнасць якіх-небудзь правакатараў у асяродку людзей, якія добрасумленна выйшлі, каб прад'явіць свае патрабаванні, можа скончыцца масавымі беспарадкамі. І потым будуць сур'ёзныя наступствы з аргвысновамі як і для супрацоўнікаў міліцыі, так і для іншых людзей. 24-га чысла мітынг скончыўся заклікам сабрацца заўтра разам і ісці блакаваць чыгунку, каб кіраўніцтва «наверсе» ва ўрадзе пачула патрабаванне рабочых.
Я разумеў, што блакаванне чыгункі — гэта дзеянні, якія ў рэшце рэшт, утрымліваюць склад крымінальнага злачынства, таму я таксама некалькі разоў выступаў на гэтым мітынгу, тлумачыў свой пункт гледжання. Але людзі са складу ініцыятыўнай групы, якія заклікалі рухацца, напэўна, былі ў большай меры пачутыя працоўнымі. З боку камуністычнай партыі, гаркама партыі ніхто не выйшаў да народу. Ніхто не патлумачыў сваю пазіцыю. Так трохі з-за кута назіралі. І асобныя кіраўнікі гаркама ад мяне патрабавалі прымяніць сілу, патрабавалі разгону рабочых. Я тлумачыў, што мы разглядаем гэтую сітуацыю з іншага боку, з іншага пункту гледжання, што падстаў для прымянення сілы няма. На наступны дзень, дакладней ноччу, я далажыў аб тым, што рыхтуецца — і ў Менск, і ў абласное ўпраўленне міліцыі.
Прыехалі штабісты, сталі планаваць план дзеянняў па папярэджанні блакавання чыгункі, прапаноўвалі розныя варыянты, аж да перакрыцця дарог на мастах праз Аршыцу, каб людзі не перайшлі. Але ўсё гэта, мякка кажучы, не рэальна было зрабіць. Таму спыніліся на тым, што мы будзем працаваць на вакзале чыгуначным і там выкарыстоўваем усе наяўныя сілы і сродкі для таго, каб папярэдзіць блакаванне чыгункі. Раніцай у маё распараджэнне прыбыла значная колькасць работнікаў міліцыі з найбліжэйшых аддзелаў, прыбылі навучэнцы разам з выкладчыкамі Мінскай школы міліцыі і Магілёўскай школы міліцыі. І я павінен быў задзейнічаць пераважную большасць асабовага складу гарадскога аддзела міліцыі.
Перада мною стаяла задача не дапусціць блакаванне чыгункі, хоць ва ўмовах Оршы рэалізаваць гэтую задачу ніяк не ўяўлялася магчымым. Горад аблытаны цэлай сеткай чыгуначных шляхоў. І, дапусцім, калі б нам удалося не дапусціць блакаванне Цэнтральнай станцыі ў раёне вакзала, то людзі праз 20 хвілін сядзелі б ужо на станцыі Заходняй на рэйках ці на станцыі Усходняя. І сабраць столькі сіл, каб папярэдзіць гэтыя дзеянні ўсюды па горадзе, не ўяўлялася рэальным. Мы рушылі на наступны дзень. Гэта было 25-га красавіка ў раён вакзала, дзе была праведзена расстаноўка сіл і сродкаў.
Кіраўнікі МУС і КДБ рэспублікі, як я потым пачытаў, дэкларавалі, што ў Оршу накіравана паўтары тысячы АМАПа. Ні аб якім АМАПе там, вядома, гаворкі не ішло. Адзінае, з Мінска прыбыла невялікая група спецназу, якую я змясціў у дыспетчарскую на чыгуначным вакзале Цэнтральнай станцыі Оршы для таго, каб прадухіліць доступ у дыспетчарскую, што магло б пацягнуць цяжкія наступствы. А так былі работнікі міліцыі — участковыя і міліцыянты сабраныя — не падрыхтаваныя да вырашэння такіх задач, як папярэджанне групавых парушэнняў грамадскага парадку. Тым не менш людзі былі расстаўлены, экіпіяваныя так, як гэта належыць у такіх выпадках.
Падраздзяленне Магілёўскай школы міліцыі і рота патрульна-паставой службы Аршанскага ГАУС, якая стаяла, каб не дапусціць мітынгоўцаў у будынак вакзала. Яны, у канчатковым выніку, сваю задачу выканалі. Але людзі тым не менш здолелі выйсці на заходні бок шляхоў і блакаваць іх. І фактычна а 8-й гадзіне чыгуначныя шляхі былі блакаваныя, спыніўся рух цягнікоў з Маскоўскага кірунку, з Віцебскага кірунку. Паралельна праходзіў мітынг, на якім выступалі Мікалай Разумаў і іншыя ўдзельнікі ініцыятыўнай групы. І мне давялося быць. Я ўгаворваў, натуральна, каб людзі спынілі блакаванне.
З пасажырскіх цягнікоў сталі выходзіць жанчыны, дзеці плакалі, прасілі разблакаваць дарогу, даць рух цягнікам. Пасля абеду прыбылі дэпутат Вярхоўнага Савета Глушкевіч Яўген Міхайлавіч, прыехаў Чаргінец Мікалай Іванавіч — начальнік лінейнага ўпраўлення міліцыі на транспарце. Таксама выступалі на мітынгу. На працягу ўсёй гэтай дзеі ўдзельнічаў у пасяджэнні такога штаба, нашага міліцэйскага, Уладзімір Германавіч Навацкі. З ім абмяркоўвалі ўсе неабходныя мерапрыемствы.
З Мінска, з Міністэрства ўнутраных спраў, два разы паступалі каманды прымяніць сілу для разблакавання чыгункі, для разгону дэманстрантаў. Але я, раячыся з Уладзімірам Германовіч Навацкі, прыйшоў да высновы, што ў сітуацыі, якая склалася на вакзале, ужываць сілу катэгарычна было нельга.
Таму што гэта магло пацягнуць, па-першае, траўміраванне людзей, многія гронкамі віселі на пешаходных пераходах, на рэйках і гэтак далей. Маглі быць траўмы, маглі быць ахвяры. Па-другое, разгон дэманстрантаў і іх затрыманне магло ў далейшым пацягнуць акцыі грамадзянскага непадпарадкавання, якія маглі разгарнуцца невядома на які час у горадзе. І я, вядома, меркаваў, што затрыманне ўдзельнікаў можа пацягнуць прыступ на міліцыю аж да яе штурму. Таму здзяйсняць нейкія такія дзеянні ў той сітуацыі было катэгарычна нельга. І, натуральна, мы вялі назіранне з боку сіламі аператыўных работнікаў, каб спыніць дзеянні магчымых правакатараў, якія маглі ў дачыненні да работнікаў міліцыі нешта распачаць, пасля чаго маглі рушыць услед сілавыя мерапрыемствы. І, дарэчы, такіх пару чалавек было. Іх удавалася нейтралізаваць, выдраць з гэтага натоўпу. Але затрымліваць мы нікога не сталі.
У выніку пасля 16 гадзін 25 красавіка агульнымі намаганнямі ўдалося спыніць блакаванне чыгункі, людзі пагадзіліся сысці. На наступны дзень быў абвешчаны збор на Цэнтральнай плошчы ў сувязі з пяцігадовай гадавінай Чарнобыльскай аварыі, каб сабрацца там і здзейсніць масавае шэсце. Неабходна было правесці мітынг. Да прызначанага часу першымі прыйшлі сябры ініцыятыўнай групы, якія адкрылі мітынг. Потым з выканкаму прыбыў Калуга Аляксандр Іванавіч, які быў не самы моцны аратар, але тым не менш выступаў там. Пасля мітынгу сфармавалася велізарная калона, больш за 5—7 тысяч. Я распачаў неабходныя меры, каб суправаджаць гэтую калону і наперадзе, і ззаду, і з боку, каб не дапусціць ніякіх правакацый. Выкарыстоўвалі магчымасці дзяржаўнага кіравання аўтаінспекцыі. Праводзілі гэтую калону праз увесь горад, праз Дняпроўскі мост да Куцеінскага кляштару, да царквы, дзе была праведзена адпаведная служба. І на гэтым гэтыя падзеі скончыліся.
У далейшым, у сувязі з тым, што блакаванне дарогі падпадала пад дзеянне Крымінальнага кодэксу, з'яўлялася злачынствам, была заведзеная крымінальная справа, праведзенае расследаванне. І ў Магілёўскім судзе слухалася гэтая справа. У канчатковым выніку Магілёўскі суд не стаў браць на сябе адказнасць за тое, каб прыцягнуць да крымінальнай адказнасці арганізатараў, і перадаў справу ў Вярхоўны суд. Але так практычна яно на тармазах і сышло, таму што на той час ўлады баяліся, што калі прыняць жорсткія меры, то пойдуць новыя дзеянні ў абарону арганізатараў гэтага руху ў Оршы.
Натуральна, вітаць гэтыя дзеянні, якія здзяйсняліся, я не мог, як начальнік міліцыі, але ставіўся да гэтага з разуменнем. Менавіта з гэтай прычыны мне не прыходзіла ў галаву думка ўжываць сілу і жорстка абыходзіцца з людзьмі, якія выступалі.
У красавіку 1991 года, на мой погляд, гэтыя выступы не прывялі ні да чаго. Ніякія патрабаванні выкананы не былі. Усё гэта адбылося ў жніўні — дэпартызацыя і суверэнітэт рэспублікі. У красавіку адзіна што, напэўна, людзі паказалі ўраду, што яны могуць у пэўнай сітуацыі выступіць для таго, каб адстойваць свае правы, паказаць сваю сілу. У жніўні 1991 году ўсё гэта атрымала канчатковы вынік. Гэта быў станоўчы вынік на той час.