«Накіравалі мяне прайсці некалькі лекараў. Да акуліста прыйшлося ісці ў філіял маёй паліклінікі, які па-старому называюць паліклінікай КДБ, хоць таблічка, вядома ж, на будынку вісіць іншая, — піша ў сябе ў фэйсбуку Іна Хоміч з Берасця.
— Спадзяюся, была я там першы і апошні раз. Лекарка не адказала на маё вітанне, у абсалютна непрымальным тоне аддавала мне каманды, усяляк паказвала, што я нязначная букашка ў гэтым жыцці, якая толькі іншым рабіць і дыхаць замінае.
Мая інтэлігентнасць і прыродная цярплівасць дала трэшчыну дзесьці на трэцяй такой камандзе, і зусім лопнула пасля заўвагі: «І правільно чітайте! У нас нет белорусской табліцы, поэтому прідётся вам по-рускі чітать!» — зноў жа такі, сказанай ну вельмі здзекліва.
Я так разумею, што са сваёй блізарукасцю я паблытала нейкія літары, магчыма не так прачытала рускую И. Тады я не вельмі разважала над этымалогіяй лекарскай думкі, бо трэба было тэрмінова і не вельмі ласкава нагадаць доктару правілы паводзін з людзьмі. Лекарка астатнія тры хвіліны візіту стрымлівала свой нораў, але ніколі яшчэ дыягназ «блізарукасць лёгкай ступені» не абвяшчалі так, быццам гаворка ідзе пра сіфіліс, ВІЧ і гепатыт Б разам узятыя.
Цяпер смяюся, калі пракручваю сітуацыю. Ну бывае ж, што чалавек зробіць сябе такім невыносным. Навошта?
П.С. Можа, варта пашкадаваць кэдэбэшнікаў, што тут пастаянна лечацца?» — падсумоўвае Іна Хоміч.
