Сямнаццацігадовая дзяўчына скончыла 11 «А» клас. У такі хвалюючы дзень падтрымаць Віку прыйшлі яе бацькі — Віктар і яго жонка Лілія.
— Якія ў вас пачуцці? — спыталі Віктара Лукашэнку.
— Вельмі хвалюючыя. Паглядзіце, якія прыгожыя ўсе! Нібы сам нядаўна такім быў, а ўжо — дзеці. Таму ганаруся і хвалююся. Мы думаем паступаць у БДУ. Будзем глядзець у залежнасці ад таго, як экзамены здасць, але мяркую, што гэта будзе звязана з эканомікай.
— Рэпетытараў наймалі?
— Вядома, абавязкова. Па матэматыцы, мовах, па ўсіх прадметах, якія будзе здаваць.
Па словах Віктара, у дачкі вельмі дружны клас і расставацца з аднакласнікамі дачцэ сумна.
Віка выходзіла на сваю апошнюю школьную лінейку пад руку з аднакласнікам. Усе дзяўчынкі 11 «А» надзелі белыя блузкі і бірузовыя спаднічкі, бо іх танец стаў цвіком на урачыстай лінейцы. Ставіў яго прафесійны харэограф. Віка Лукашэнка выглядала эфектна: на вуснах чырвоная памада, а ў вушах прыгожыя завушніцы.
— Настрой выдатны. Шкада школу заканчваць. Планы на будучыню натуральна ёсць, — усміхаецца Віка. — Куды буду паступаць? Пакуль не ведаю. Вось здам экзамены, тады і паглядзім. Усе прадметы люблю — кожны па-свойму, але больш дакладныя навукі.
Да выпускнога сукенка ў Вікі ўжо гатова. Але якой будзе, дзяўчына распавядаць не стала.
— Я хачу захоўваць гэта ў сакрэце, каб з'явіцца эфектна.
- Можа, у цябе будзе залаты медаль?
— Пакуль так і выходзіць. У нашым класе ёсць яшчэ пару такіх выдатнікаў, якія ідуць на залаты медаль. У прынцыпе, у нас усе дзеці ў класе разумныя.
— Дзядуля табой ганарыцца?
- Я спадзяюся.
