У беларускіх сацыяльных сетках кіпіць незадавальненне праз акцыю «Я памятаю, я ганаруся», якую 3 ліпеня зладзіў мінскі праваслаўны храм імя Мікалая Японскага.
Падчас мерапрыемства для прыхаджанаў спявалі ваенныя песні, арганізавалі палявую кухню, рабілі «майстар-класы» па аказанні першай дапамогі — некаторых дзяцей нават абмотвалі, нібы раненых, а тыя ахвотна фатаграфаваліся.
Пра гэта можна меркаваць, глянуўшы фотасправаздачу з акцыі.
Але абурэнне інтэрнаўтаў выклікала тое, якія песні спявалі на гэтым мерапрыемстве.
Справа ў тым, што напярэдадні Дня Незалежнасці суполка храма «УКантакце» выклала спіс песняў, прапанаваных для развучвання, каб потым разам спяваць іх на акцыі «Я памятаю, я ганаруся».
Сярод некалькіх песняў аказалася і такая, як «А я в Россию домой хочу».
У тэксце ёсць, напрыклад, такія словы:
«Последний раз сойдёмся завтра в рукопашной,
Последний раз России сможем послужить.
А за неё и помереть совсем не страшно,
Хоть каждый всё-таки надеется дожить!»
Чаму словы менавіта з такім зместам прапаноўваліся для развучвання і сумеснага выканання ў Дзень беларускай Незалежнасці? Чаму яе спявалі дзеці?
З гэтым пытаннем мы дазваніліся да настаяцеля храма імя Мікалая Японскага Паўла Сердзюка.
Той пачаў размову па-беларуску, аднак выказаў здзіўленне, што «напісаная шмат гадоў таму песня» выклікала такія спрэчкі.
Разам з гэтым іерэй Павел падкрэсліў, што толькі нядаўна выпісаўся з бальніцы і ўдзелу ў складанні праграмы не браў.
«Я ведаю, што была гаворка пра тое, што людзі будуць спяваць песні, якія адносяцца да тэмы вайны. А гэтая песня — вельмі знакамітая, яна не маргінальная і не напісана на каленцы. Я не бачу тут ніякай… А чаму такая песня абраная? Дык гэта водгук нашых прыхаджан. І чаму яны так робяць, чаму такія песні спяваюць? Ну дык гэта трэба глыбей бачыць праблему», — сказаў нам святар.
Разам з гэтым Павел дадаў, што запрашае ўсіх абураных у храм і гатовы выслухаць прычыны незадавальнення, разам разабрацца ў сітуацыі.
