Учора ў родным Крэве, стоячы на Юр’евай гары, згадаў, як стаяў тут 40 год таму, калі выйшла першая кніга, якую назваў я «Сад на скрыжаванні», і, хоць у выдавецтве яе перайначылі, перарабілі ў нешта іншае, у «Адкрыццё», ува мне яна заставалася садам, які квітнеў у душы, у якім было так светла і прасторна, што я, гледзячы, як бягуць і бягуць да небасхілу — і далей, за яго — крэўскія горы і пагоркі, раптам адчуў такую неверагодную моц, сілу, што само сабой выдыхнулася:
«Ні канца мне, ні краю,
я бязмежны, як свет,
Уладзімір Някляеў.
беларускі паэт!» — і тут жа, спускаючыся з гары, завінаваціўся перад светам, засаромеўся: «Што гэта за пыха з мяне папёрла?..»
Нідзе гэтыя радкі я не друкаваў, нават не ўспамінаў.
І вось праз сорак год, стоячы на той жа гары і гледзячы, як бягуць і бягуць да небасхілу — і далей, за яго — крэўскія горы і пагоркі, думаў: «Вось ён, мой сад на скрыжаванні, маё Крэва, мая Беларусь з каранямі ў глыбінях часу і вершалінымі ў вышынях неба! Яна была, ёсць і будзе той зямлёй, над якой лунае крывіцкі дух такой моцы і сілы, што яго не перайначыць, не перарабіць у нешта іншае, хто б і як бы таго ні дамагаўся. І гэтая моц, і гэтая сіла зноўку ўвайшла ў мяне, бліснула, як маланка на небасхіле, громам пракацілася там, далёка, над Перуновай гарой — і тут жа ўспомнілася, зноў само сабой выдыхнулася:
Ні канца мне, ні краю.
Я бязмежны, як свет.
Уладзімір Някляеў.
Беларускі паэт.
І гэтым разам, спускаючыся з гары да руінаў Крэўскага замка, у якім дыхае, як яго ні знішчалі, ні перараблялі і ні перайначвалі, наша гісторыя, не адчуў я перад светам ні віны, ні сораму.