— Што ты там напісаў?
— Тэкст «Ябвдул». Пра гвалт.
— То пра Косціка, як ён Волю збівае? Маладзіца ўжо прапісалася ў рэанімацыі. Але ўсё адно корміць яго, паглянь. А ён дзень паб’е — дзесяць спакойны.
— Не, не пра Косціка.
— А ты напішы, сынок. Няхай сільна рукі не распускае. Можна ж і пабіць, калі е за што, але памаленьку.
— Няможна, цётка. Вашу Галю муж хіба б’е?
— Уздумаў абы-што. Я Галю не для таго гадавала, каб яе білі. Так што ты там напісаў?
— Ай, не буду я гэты тэкст аддаваць.
— Чаму?
— Бо пра гвалт апошнім часам багата ўсяго напісана, а ў мяне выйшла абы-што.
— Я табе памагу, сынок. Давай, чытай. А я раскажу, як трэба. І пра Косціка дапішы. Паслухай мяне сюды. Дапішы, кажу.
— «Чытаю прызнанні жанчын пра сексуальны гвалт. Адначасна слухаю дзівосныя небыліцы пра міжполавыя зносіны ў Туркменістане ад парабка-туркмена, якога мне прывезлі, каб я хоць на дзень вылез са свайго агарода».
— Картоплю ўсю папалоў?
— Зноў заростае, цётка.
— Няхай сядзіць у траве, ужо адцвіла. Што далей? Ты ж пра гвалт напісаў, а не пра картоплю, ну.
— «У туркменаў да чужой жанчыны няможна дакранацца. Калі гэтае правіла парушыць, то прыйдуць злыя старэйшыя браты і надаюць тумакоў. Шчэ і бацька ўваліць».
— Як наш Пеця, такі самы — уваліць дык уваліць.
— «Можна падумаць, якія харошыя туркмены, як яны добра прыдумалі».
— Не?
— «Але яны хвалююцца найперш за сваю рэпутацыю. Гэта вельмі патрыярхальнае грамадства».
— А чым ты свайго туркмена корміш — салам?
— Ён сала не есць. Мусульманін жа.
— А чым парабка накарміць можна без сала?
— Я рыбу купіў. Яечню на посным масле смажу.
— Сынок, ты пра гвалт напісаў ці пра аечню? Чытай далей, не дуры мне галаву са сваім туркменам.
— Вы ж самі…
— Давай.
— «Беларускае грамадства адрознае ад туркменскага. У нас няма культу дзявочай цнатлівасці — у нас ёсць культ «ябвдул». Мяне да яго прывёў старэйшы брат, які сваімі штодзённымі гулянкамі прачытаў родавы спецкурс «Як стаць «ябвдулам» і ганарыцца сабой».
— От і мой меншы — Сярожа — такі самы. Таўчэ і таўчэ тых дзевак. І скуль, бра, толькі сілу бярэ?
— «Але ўзорным «ябвдулам» я не стаў. Бывалі выпадкі, калі заставаўся з падпітай дзеўкай сам-насам, і яна пачынала ціснуцца да мяне, а я не хацеў».
— Дзеўкі цяпер такія — самі лезуць. Колісь такога не было, сынок. Колісь дзеўкі былі як дзеўкі.
— «У такія моманты я вельмі перажываў, што дзяўчына можа падумаць, што я не «ябвдул»».
— У такія моманты яна падумае, што ты еўнух, сынок. Нікому хоць не расказвай, што дзеўка цябе абдымала, а ты не хацеў. Сорам! Мужчына заўсёды дзеўку прылашчыць, на то ён і мужчына.
— «Я вырас у грамадстве, дзе мужчына хоча і можа заўсёды, усіх і ўсюды. Ён (я), можна сказаць, спецыяльна нарадзіўся для секса».
— Ну, правільна. Усе мужыкі такія. Што б харошае, а ў вас толькі адно ў галаве. От і мой Сярожа кажа: «Мамо, пайду да дзевак». Ідзі, кажу, сынок. На то ты і мужчынка, кажу, каб хадзіць.
— «Узгадваю выпадак, як вельмі даўно святкаваў свой дзень народзінаў. Сярод іншых гасцей была мая каляжанка Валя. Я зашмат выпіў і нясцерпна захацеў пацалаваць тую Валю. От менавіта пацалаваць і Валю».
— Пацалаваў?
— Ну. «Я выйшаў за ёй у ванную. Валя не супраціўлялася, і наш пацалунак адбыўся палюбоўна. Валя хіхікала і жартавала, а потым пабегла на свіданку да свайго хлопца».
— Ат, цалавацца не ўмееш, што дзеўка да хлопца пабегла.
— «Я паставіў мэту і праявіў ініцыятыву, як грамадства патрабуе ад мужчыны».
— Маладзец. Давай чытай далей пра Валю.
— «Але калі б Валя пачала супраціўляцца, адчула б агіду і парушэнне сваіх межаў, я б сёння стаў героем яе #ЯНеБаюсьСказаць. Таму ў грамадстве з культам «ябвдул» цяжка зразумець, дзе трэба быць кабялём, а дзе — Валіна асабістая прастора».
— А з хлопцам тым у яе што? Мо замуж узяў?
— Не ведаю, цётка. Я ж не пра тое напісаў.
— І дзеўку пацалаваць не ўмееш, і расказваць не ўмееш. Гэта ўсё?
— Не. «Мне здаецца, што культ «ябвдул» падтрымліваецца не толькі мужчынамі. Мая сяброўка неяк збіралася ў вандроўку аўтастопам і сказала: «Трэба апрануцца так, каб кіроўцы мяне хацелі, але не згвалцілі».
— Трэба апранацца так, каб нагам было цёпленька. Дык згвалцілі яе ці як?
— Не.
— А дзе тады пра гвалт?
— Пра гвалт, цётка, жанчыны расказалі багата. Мне за імі не ўгнацца. Я чытаў і думаў, як ад усяго гэтага ўберагчы сваю дачку. Помню, прыехалі мы з ёй у Нароўлю. Ёй тады і трох год не было. Варка ўсю дарогу гуляла з паветраным шарыкам, а нараніцу мы пайшлі на бераг Прыпяці, шарык упаў у ваду і яго здзьмула ветрам далёка. Варвара заплакала, я ледзьве супакоіў яе. А хвілін праз дзесяць да нас падплыла лодка з двума нараўлянскімі ратаўнікамі — яны дзяжурылі на рацэ, ўбачылі, што здарылася, дагналі той шарык і прывезлі яго Варвары. Ціха аддалі і паплылі далей. Уяўляеце двух здаровых мужыкоў з шырокімі плячыма, якія вязуць ружовы шарык? Цётка, вы б бачылі, як Варвара глядзела на тых ратаўнікоў! Яны былі для яе героямі. Я тады ўвесь разроўся ўнутры. Глядзеў на сінюю Прыпяць, на сіняе неба і думаў: «Госпадзі, няхай такі позірк на мужчын ніколі не згасне! Няхай яна не расчаруецца!».
