«Трансмутацыі і мэтамарфозы матэрыі немагчыма перадаць сродкамі толькі традыцыйнага мастацтва. Паўторы, кантрасты, колерныя экспэрымэнты — тое, што раней называлі фарматворчасьцю — навая азбука, новая мова мастацтва, якія павінны жыць і разьвівацца. Мастак — гэта дыктатар. Ён толькі творыць, ён дыктуе, а тлумачэньню гэта не падлягае».
Адкуль такі псэўданім? Па‑старабеларуску копша — магільны дух, далакоп. Яго прыдумаў для сябра Алесь Разанаў. Здаецца, такі псэўданім перадае цікавасьць мастака да цяжкіх тэм эсхаталягічнай весткі, канца сьвету, канца жыцьця. «Мяне не цікавіць палітыка, мяне цікавіць філязофія. Філязофія — гэта нават не жыцьцё, гэта ўжо нешта вышэйшае за жыцьцё», — кажа ён.
У апошнія гады Копша захапіўся каляжамі. У гэтым жанры ў Беларусі працуюць нямногія. «Мяне цікавіць мастацтва рэжысуры, і каляжы дазваляюць мне рэалізаваць гэтую маю цікавасьць. Мне цікава з фрагмэнтаў, абрыўкаў, нейкіх ужо выкарыстаных рэчаў стварыць новы кантэкст. Зрабіць з дробных рэчаў новы цэльны твор — гэта вельмі цікава і складана».
Тодар Копша вось ужо доўгі час не выходзіць з дому: праз хваробу ў яго паралізаваныя ногі і ён ня можа хадзіць. Але карціны яго ходзяць: некалькі зь іх я пабачыла на выставе ў сядзібе БНФ і была ўражаная трагічнасьцю і напружаненьнем, якія выпраменьвалі халсты. «Стабільнасьць, сымэтрыя — гэта не заўсёды добра, толькі зь няўстойлівасьці, абрыву, драмы разьвіваецца нешта новае», — кажа сп.Копша.
Мастак марыць аб тым, каб выдаць каталёг, куды ўвайшлі б ягоныя найлепшыя работы.
 Здымак Андрэя Лянкевіча |
