У кожнага свая дарога ў вечнасць.
Вось і не стала другога сына бабы Васіліны Віці.
У канцы красавіка, калі ў яго здарыўся інсульт, старая стала рыхтавацца да пахавання. Сын ляжаў у лякарні ў коме, а маці мыла ў хаце сцены, прала фіранкі… І купіла яму строгі гарнітур.
Праз тры дні Віця ачуняў, а праз месяц вярнуўся дадому. Кінуў піць і паліць. Баба Васіліна папрасіла мяне на ўсякі выпадак схаваць у сваім пограбе іхную гарэлку… І гарнітур — «бо Віця раззлуецца, калі даведаецца, што я касцюм купіла».
Яшчэ праз тры месяцы Віця памёр — цыроз пячонкі. Ён ляжаў у труне такі нежывы ў сваім новым гарнітуры, які трымалі ад яго ў сакрэце. А мужыкі вярталіся з памінак на плячах у сваіх жонак, напіўшыся гарэлкі, якую хавалі ад Віці ў пограбе.
Цяпер у вёсцы з мясцовых засталіся толькі баба Васіліна і баба Нона. Абедзве пахавалі ўсіх сваіх сыноў. Пяцярых на дзвюх.
