— А вот ты радзіва ні слухаіш, а я такую во навіну пачуў!
— Якую?
— А вот ты ці знаіш такое жывотнае як кракадзілу?
— Ну.
— Вот табе і ну… Во перадавалі, у Зраілю адзін чалавек быў завёўшы кракадзілы, каб турысты екдзілі да яго…
— А, кракадзілавая ферма.
— Ну можа і ферма. Дык вот нешта турысты былі зразу екдзілі, екдзілі, а пасьля нешта і перасталі. На гэную ферму. А кракадзілам жа даваць трэба! Ого! Па тоні кураціны ў дзень! Можа б і забіў, ды тамыка такія законы, што гэта надта рэдкае жывотнае і няможна іх біць.
— Дык а многа ён мая кракадзілаў?
— А хер яго зная… Шмат… Яны ж нясуцца як куры… Дык ён ужо неяк тыя яйкі сарціруя, каб мені несьліся… А былі раз два сарваўшыся і пайшлі ў двор суседзкі… Дзяцей папужалі, а на яго ў суд… А грошы німа ўжо, каб карміць… Вот гэты чалавек і бядуя… І сам ужо ні рады, што ў такое дзела дурное ўбіўся з гэнымі кракадзіламі.
— А ты б што зрабіў?
— Я??? Я б іх усіх сюды нам пераслаў бы пасылкамі… во, твой кум Толя — марак жа ж! Вот бы іх нам перавёз у кантэйнеры па дзяшоўцы…
— І што? Ты сабраўся ў нас кракадзілаў гадаваць?
— На хххер іх тут гадаваць!? тутука ў нас для іх клімат не такі, яны зімой у рэчку пойдуць, а тамыка лёду…
— Ну і што, гэта б як жаба — прыспасобіўся б і на вясну аджыў…
— Ты што? На хххіра іх гадаваць? Дзе ты стока мяса возьміш???? Каб гэта карова, ці бык, ці авечка… не!
— Дык а нашто табе кракадзілы????!!!!
— А я б іх тут жа з кантэйнера на бойню! Гопа! Аблупілі б мы скуры, далі б якое мала-мальскае аб'яўленне ў Маскву — рускія б прыехалі з рукамі-нагамі адарвалі на ўсякія кашалькі і торбы! Вот як бы я зрабіў… І зажылі б мы з табой як паны! Га?!!
— Дык давай напішам гэнаму няшчаснаму, хай нам адправя.
— Ды вот… Нешта там гаварылі, дзе ён жыве, але як то горад завецца… Не помню… Вот бляха… Не, не ўспомню… Эээх…
