Андрэй Адамовіч. Фота Сяргея Гудзіліна
Кнігі ўсіх канкурэнтаў Андрэй прачытаць не паспеў, таму і ацэньваць іх не бярэцца, але пра ўласную пагутарыць гатовы.
«Наогул, гэтая кніга — не пра рыб. Гэтая кніга пра чалавека, ён як мера ўсіх рэчаў. Тут пра аднаго майго сябра, ён рыбак, — кажа Андрэй. — Уладзімір Арлоў казаў пра маю кнігу, што ў ёй бліскучы фінал. Валянцін Акудовіч — што кніга чытаецца, як хвацкі дэтэктыў. Валянцін Васільевіч мой настаўнік у літаратуры, вельмі шкада, што ён сёння не атрымаў ніякай узнагароды».
Андрэй таксама прыгадаў, як ён пісаў сваю кнігу.
«Я прачытаў на сайце ПЭН-цэнтра, што ёсць рэзідэнцыя для маладых літаратараў, і вырашыў напісаць туды заяўку. Пачаў яе так: «Вы ж мае ўсе дарагія, я ж вас усіх як аблупленых ведаю. Год таму я вам ужо падаваў заяўку, вы яе згубілі, разбярыцеся з бардаком». Напісаў, што буду на стыпендыю займацца і выпіваць па літру «гарачыцельнага» ў дзень. Так і напісаў, што буду піць як чорт. Карацей, вёў з імі барацьбу, пагражаў, шантажаваў, і ўрэшце яны мне гэтую стыпендыю далі. Я паехаў у Вільню, сеў і напісаў кнігу за дзесяць дзён. А пра што пісаць прыдумаў напярэдадні паездкі».
Пакуль што Андрэй пісаць новых кніг не плануе, хаця цяпер, атрымаўшы ў падарунак двухтыднёвы творчы адпачынак у Берлінскім літаратурным калоквіуме, усё можа памяняцца.
Андрэй Адамовіч — паэт, празаік і перакладчык з японскай мовы. Нарадзіўся ў 1984 годзе ў Мінску. За кнігу паэзіі «Дзень паэзіі смерці дзень», якая выйшла ў 2012 годзе, атрымаў прэмію «Дэбют» Беларускага ПЭН-цэнтра. Тройчы перамагаў у конкурсах маладых літаратараў Беларускага Пэн-цэнтра (2006, 2010, 2012). Яго творы перакладзены на літоўскую, польскую, грузінскую мовы. У 2015 годзе выдаў кнігу прозы «Таўсьціла і лешч».
