Родавыя праклёны, грэх мінулых пакаленняў (за які, нібыта церпіць сучаснік) — гэта выдумкі недавучаных святароў, якія спрабуюць такім чынам перацягнуць увагу чалавека ад Хрыста і Яго збаўчай ахвяры на саміх сябе, імкнучыся падкрэсліць сваю важнасць і важнасць сваіх малітваў вызвалення.
Хрыстос ёсць нашай Пасхай.
Гэта адзіная ахвяра, якая ўжо дала кожнаму чалавеку плён вызвалення і ачысціла ад усялякага граху.
А аматары родавых праклёнаў і грахоў продкаў трымаюцца перакананняў, што хрост, еўхарыстыя, пакаянне — гэта ўсё яшчэ не так важна. Важна — малітва вызвалення.
Значыць, там, дзе павінен дзейнічаць Хрыстос (гэта ў сакрамантах пералічаных), Ён як бы і дзейнічае, але не спраўляецца з грахом чалавека. А вось святар праз сваю малітву вызвалення спраўляецца. КРУТА!
…Але гэта для багаслоўя пасуе для яшчэ менш адукаваных… але не для мяне.
* * *
Вячаслаў Барок
каталіцкі святар, пробашч у Расонах.
