Ігар Ільяш, муж журналісткі Кацярыны Андрэевай, затрыманай у Оршы, расказаў, як спрабаваў аддаць перадачу для яе ў Аршанскім РАУС.
Ну вось, калі ў мяне вычарпаўся ўнутраны паток мацюкоў і абразаў, магу распавесці, як я правёў гэтую ноч у Аршанскім РАУС.
Ну да моманту, калі мой цягнік дасягнуў Оршы, мяне ўсе, хто толькі мог, праінструктавалі: будзь з мянтамі ветлівы, не псіхуй. Ну ОК, калі ласка. Мэта — дамагчыся як мінімум перадачкі, як максімум — спаткання. Прыходжу ў РАУС. Расплываюся ў галівудскай усмешцы. Дамаўляюся з операм, які складаў пратакол: кажа, я не супраць, узгадняецца ў ІЧУ. Тэлефаную ў ІЧУ, пераконваю: кажуць, мы не супраць, калі пагодзіцца адказны дзяжурны ў РАУС.
Чакаю галоўнага ў РАУС цэлую гадзіну. Нарэшце перахопліваю.
— Кацярына Андрэева? — са злосцю перапытвае афіцэр. — А я асабіста бачыў, як яна замінала працы АМАПу, як здымала ўсіх…
З гэтымі словамі міліцэйскі начальнік Сяргей Анатольевіч Анішчанка (спадзяюся, не памыляюся ў звестках) дастае свой тэлефон і тыкае мне ім у твар:
— Ну што, вам прыемна? Прыемна, прыемна? …Ведаеце, іншым б мы дазволілі, а вось ёй — не. Ні за што. Гэта наш ёй адказ.
P.S. Калі Аршанскі РАУС зводзіць рахункі з маладой дзяўчынай — гэта, я лічу, сапраўды прыкмета моцнай дзяржавы.
