Мінгарвыканкам падтрымаў ініцыятыву аб прысваенні скверу за Чырвоным касцёлам імя Эдварда Вайніловіча, паведамляе «СБ Беларусь сегодня».
Члены камісіі па называнні і перайменаванні праспектаў, вуліц, плошчаў і іншых складовых частак горада Мінска прагаласавалі за гэтую прапанову аднагалосна.
Не адно пакаленне мінчан знаёма з гэтай прыгожай, але, на жаль, сумнай легендай: на будаўніцтва храма Вайніловіча падштурхнулі незаменныя страты. У разгар эпідэміі «іспанкі» ён страціў спачатку сына-падлетка, а затым і 18-гадовую дачку … «У сувязі з цяжкімі ўдарамі лёсу, якія па волі Усявышняга абрынуліся на мяне, я вырашыў зрабіць ахвяраванне шляхам пабудовы храма Святых Сымона і Алены - заступнікаў маіх памерлых дзяцей. Для гэтай мэты я абраў Менск як горад, якому я аддаў вялікую частку сваёй грамадскай дзейнасці і які больш за ўсіх меў патрэбу ў другім касцёле … »- пісаў няўцешны бацька.
«Стваральнік, а не разбуральнік», - такое меркаванне выказаў на пасяджэнні камісіі дырэктар Інстытута гісторыі Вячаслаў Даніловіч. Заключэнне, выдадзенае інстытутам, адыграла ў рашэнні камісіі ключавую ролю.
- Несумненна, ён унёс значны ўклад у гісторыю нашай краіны. Аказваў падтрымку маладой беларускай літаратуры, падтрымліваў кантакты з прадстаўнікамі нацыянальнага руху, удзельнічаў у фінансаванні многіх устаноў. Акрамя таго, Вайніловіч адкрыта асудзіў падзел Беларусі па ўмовах Рыжскага мірнага дагавора 1921 года. Гэта сведчыць аб тым, што ён не меў прапольскай арыентацыі, як сцвярджаюць некаторыя грамадскія дзеячы, якія выказалі нязгоду з прапановай ушанавання ў тапаніміцы горада імя Эдварда Вайніловіча.
Дарэчы, нязгодныя засталіся ў меншасці: з улікам калектыўных зваротаў грамадзян з просьбай увекавечыць імя Вайніловіча ў гарадской прасторы, якія паступілі ў 2015 годзе, «за» сабрана 2236 подпісаў, «супраць» - усяго 113. Галоўны архівіст Нацыянальнага гістарычнага архіва Уладзімір Дзянісаў лічыць сцвярджэнне пра тое, што Вайніловіч быў прыхільнікам паланізацыі, абсалютна беспадстаўным:
- Маюцца дакументы, якія сведчаць, што пасля 1905 года Вайніловіч актыўна падтрымліваў рух за адраджэнне нацыянальнай культуры, фінансаваў выданне літаратуры на беларускай мове, асабіста ведаў многіх дзеячаў беларускага адраджэння. Таму казаць пра тое, што ён нібыта паланізатар, польскі памешчык, проста недарэчна. Цікавы факт: калі ішло праектаванне касцёла, Вайніловіч настойваў, каб ён быў пабудаваны менавіта ў неараманскім стылі. Чаму? Таму што раманскі стыль панаваў у Еўропе ў той час, калі, як сам Вайніловіч падкрэслівае ў сваіх успамінах, не было падзелу царквы на ўсходнюю і заходнюю.
Чытайце таксама: Камуністы-калякінцы і БХД пасварыліся, ці даваць імя Вайніловіча скверу за Чырвоным касцёлам
Чытайце таксама: Вайніловіч — цікавы прэцэдэнт. Ці трэба ўшаноўваць гістарычных дзеячаў, якія не былі беларусамі?
