Фартуна — цётка сьляпая,
зь ёй важна ня быць дубінай…
Раптам дарогу мужык заступае.
Рукі трымае за сьпінай.
Фікса. Фінгал. Татуха.
Сіні ўвесь, як тапелец.
Шнар ад вуха да вуха.
Пытае: «ТЫ ЕВРОПЕЕЦ?»
Справа ідзе да ночы.
Дзядзька глядзіць у вочы.
Стаю, разгублены ўшчэнт.
Што там за сьпінай — прэнт?
Фінка? Букецік кветак?
Сьвятое Пісьмо для дзетак?
Ляпнеш ня тое — і нож,
схібіш у стылі — і куля.
Сказаць яму: «Анягож!»
ці ўсё-такі лепш: «А хулі!»?
А ён глядзіць на мяне:
дык эўрапеец ці не?
Я здуру кажу такое:
«Дзядзька, пакінь у спакоі!»
А ён уздыхае цяжка,
на вуснах нямы папрок.
Рукамі разьвёў незнарок:
у правай — гарэлкі пляшка,
у левай руцэ — агурок.
Пахітаў галавой:
«Я ж думаў, ты свой…»
Сыходзіць сумна і горда,
абраза і смага пячэ.
Жыхар эўрапейскага горада,
шукае дваіх яшчэ.
Пружаны, 23 ліпеня 2017
