На дзень салідарнасьці улады не ўтрымаліся, каб не надаваць кухталёў апазыцыі. Як будзе 28-га?
Увогуле наконт здольнасьці цяперашняй улады "перакавацца" ні ў кога ілюзіяў няма. Захад таксама не падманваецца, а толькі мае пэўны разьлік (кодавая назва — "Акно магчымасьцяў").
Дэ-факта замер дэмакратычнасьці на сёньняшні дзень зьведзены да ацэнак па шкале брутальнасьці: болей ці меней у параўнаньні з тым, як было раней. Кандыдатаў ня б'юць дручкамі — ужо прагрэс!
Мікратэстам сталі і паводзіны спэцназу ў дачыненьні да ўдзельнікаў традыцыйнага ланцуга неабыякавых. Вынік: ад спакусы пашкуматаць апазыцыянэраў сілавікі не ўтрымаліся. Хаця ніякай пагрозы грамадзкай стабільнасьці купка людзей з партрэтамі, канечне ж, сабой не ўяўляла.
Наўрад ці з самых высокіх кабінэтаў спускалі арыенціроўку разьбіць акуляры Вінцуку Вячорку або даць у пахвіну ягонаму сыну. Тут ужо хто патрапіў пад раздачу. Але факт тое, што і загаду не чапаць пальцам яўна не было. Ну а сілавікі ў вулічнай дыскусіі з філёлягамі доўга не разважаюць: хто на што вучыўся…
Такім чынам, дылема: спадабацца замежнікам ці чарговы раз даць па мазгах апазыцыянэрам — пакуль што вырашаецца на карысьць другога варыянту.
Цяпер пытаньне такое:
што будуць рабіць вярхі з плошчай увечары 28 верасьня?
Яна наўрад ці акажацца шматлікай. Чаму — асобная тэма. Лідэры тытульнай апазыцыі, зь якімі я размаўляў, выдатна ўсьведамляюць, што ўражальнай колькасьці пратэстоўцаў не зьбяруць.
Я ім кажу: дык тады заклік нетэхналягічны, прапаганда толькі атрымае падставу зноў сказаць пра "купку адмарозкаў". Адказваюць: ну, ёсьць яшчэ маральны імпэратыў! Вунь як СССР душыў Праскую вясну, толькі восем чалавек выйшлі на Красную плошчу, але ж гэта была гістарычная акцыя!
Аргумэнт, безумоўна, моцны. Праўда, такім чынам лідэры тытульнай апазыцыі ставяць сябе на адну роўніцу з дысыдэнтамі. Мо' так яно дэ-факта і ёсьць?
Зрэшты, гэта ўжо асобная тэма. Карацей, плошча будзе ня надта шматлікай, але нейкая карцінка для замежжа атрымаецца. Два варыянты. Першы: апазыцыі дадуць карт-блянш, як летась падчас Эўрапейскага маршу, калі на Кастрычніцкім пляцы ўвогуле не было фігураў з гумавымі "дэмакратызатарамі". Варыянт другі: разгоняць (ці рассеюць на подступах).
На адной шалі, такім чынам, жаданьне здаць залік Захаду, на другой — не даваць слабіны ў вачох айчыннай публікі.
У выніку можна будзе ацаніць ступень здольнасьці да мімікрыі. І ня болей.
А вось як ацэніць сюжэт выбараў улучна з плошчай Захад — гэта ўжо асобная інтрыга.
Найхутчэй што яму давядзецца выбіраць між двума ліхамі, праз калізію між палітычным прагматызмам і каштоўнасьцямі.
Для ўладаў жа гамлетаўскае пытаньне гучыць так: біць ці ня біць? Вось і ўся дэмакратызацыя.
