Герой Коласавай паэмы «Новая зямля», лясьнік Міхал, жыў думкай набыць кавалак уласнай зямлі, каб запэўніць лепшую долю для сябе і сваёй сям’і. На жаль, яму не давялося бачыць зьдзяйсьненьня сваёй задумы. Зьняможаны, ён хварэў і памёр, не дасягнуўшы сваёй мэты. Аднак думка пра ўласную зямлю не пакідала яго да канца. Ягоныя апошнія словы былі зьвернуты да брата Антося, якому ён даручаў працягваць справу:
Зямля... зямля... туды, туды, брат,
Будуй яе... ты дай ёй выгляд...
На новы лад, каб жыць нанова...
У характары Міхала ёсьць нешта такое, што нагадвае старазапаветных вялікіх людзей — патрыярхаў, прарокаў, — якія жылі надзеяю ратунку, абяцанага Богам, не зважаючы на кпіны, зьдзекі і перасьлед, якія прыходзілася ім цярпець ад сваіх суайчыньнікаў. Іхняя надзея грунтавалася на непахіснай веры ў Бога і перакананьні Ягонай вернасьці сваім абяцаньням. Тым ня менш, ніводзін з гэтых вялікіх людзей, якіх, паводле сьведчаньня сьвятога Паўла, «сьвет ня быў варты», не дажыў, каб бачыць зьдзяйсьненьне сваіх спадзяваньняў. І ў гэтым ёсьць падабенства між імі і лесьніком Міхалам. Але тут яно і сканчаецца: калі Міхал імкнуўся запэўніць лепшую долю для сваёй сям’і, старазапаветныя прарокі і патрыярхі чакалі ратунку для ўсяго людзкога роду, і не дачаснага, прамінальнага, але вечнага. Гэтым ратункам было прыйсьце на сьвет Бога ў асобе Госпада Нашага Ісуса Хрыста.
Гісторыкі падаюць даты «да» і «пасьля» нараджэньня Хрыста. Для тых, хто верыць, гэта ня ўмоўны спосаб летазьлічэньня. Прыйсьце на сьвет Бога дзеліць гістрыю на два пэрыяды. Сьвяты Павал ясна выказаў значэньне гэтай падзеі: «Калі прыйшла поўня часу, Бог паслаў Сына Свайго, народжанага ад Жанчыны, народжанага пад Законам, каб адкупіць тых, што пад Законам, каб нам атрымаць усынаўленьне. А ў доказ таго, што вы — сыны, Бог паслаў у сэрцы вашыя Духа Сына свайго, які кліча: Абба, Ойча! Таму ты ўжо не нявольнік, а сын, а калі сын, то спадкаемца з волі Божай» (Гал. 4:4—7).
Іншымі словамі. Бог стаўся адным з нас, каб узьняць нас да сябе і даць нам магчымасьць удзелу ў сваім Боскім жыцьці.
Надзея грунтуецца заўсёды на веры. Той, хто ня мае веры, ня можа мець і надзеі. Сьвяты Павал пісаў да Салунянаў у справе памерлых, каб яны «не сумавалі, як усе тыя, што ня маюць надзеі» (1 Сал. 4:13). Насамрэч, для тых, хто ня вераць, месца надзеі займае ня толькі сум, але страх. Пазбаўленыя духоўнага росту («багацець у Бога», як сказана ў Эвангельлі), яны «растуць» коштам іншых і таму бачаць пагрозу для сябе ў кожным, хто думае ці захоўваецца інакш. Гісторыя дае нам шмат прыкладаў такіх людзей пры ўладзе, ад Ірада, які бачыў пагрозу для сябе ў Нявінным Немаўляці, аж да дыктатараў апошніх часоў.
Дык у гэтыя сьвятыя дні, калі ўспамінаем Нараджэньне Госпада і Збаўцы нашага Ісуса Хрыста, пастараемся асэнсаваць значэньне для нас усіх гэтай падзеі, і з адноўленай надзеяй чакаць той хвіліны, калі ўсе людзі стануць дзецьмі адной Божай сям’і.
Хрыстос родзіцца — слаўце Яго!
Фота photo.bymedia.net
