Сёньня ў краме ты мне пасьміхнулася.
Гэта быў сыгнал.
Я мусіў дзейнічаць. Але я прайшоў.
«Вучы мовы, ідыёт! — крычаў я сам-насам.
І гэты крык біўся ў агоніі ненароджаных дзяцей,
няспраўджаных надзей,
асьвятляўся промнямі вечаровага сонца.
Але было выйсьце! Было!
Расплюшчыўшы вочы —
валодаеш мовай каханьня!
Нэрвовы, я кідаўся ў кветкі і
засынаў пад іх пах.
Уначы гучаў мой перадсьмяротны храп.
Са сьценаў будынкаў асыпаўся вершаваны прах...
4 траўня 2006, Бэрлін
0
0
0
0
0
0
