 Віктар Ганчарэнка, фота Юліі Дарашкевіч |
Раней не уяўляў, што можна кагосьці так моцна любіць. Гэта велізарная маленечкая радасьць усьміхаецца і цягне да цябе рукі раніцай. А ты сьпяшаешся за парог і клянеш гэтую пастаянную сьпешку. Бо разумееш: беззваротна губляеш каштоўнае і непаўторнае — шчасьце спазнаць сьвет разам з сынам, ягонымі велізарнымі вачанятамі.
Часам яны зьдзіўлена, спрасонку, глядзяць на цябе па начах, калі ты вяртаешся з чарговага выезду. Нібы зьбь нямым дакорам: тата, ты дзе быў? Напэўна і шмат сэзонаў пазьней наша першая Ліга чэмпіёнаў будзе згадвацца напйерш тым, як моцна я гэтую восень сумую па Арцёму. І па Маргарыце...
Дэтальна і ўдумліва пагаварыць з жонкай атрымліваецца ўсё больш па тэлефоне, калі мы далёка адзін ад другога. Бо тады не адхіляешся ад слухаўкі. У хаце ж не заўважаеш, як пачынаеш размаўляць на аўтамаце, пастаянна пачынаючы думаць пра нешта іншае. Потым раптам схопішся, разумееш, што не пачуў пытаньня.
Маргарыта малайчына. Яны прызвычаілася, што мае думкі могуць паляцець некуды далёка: у Барысаў, Дудзінку, а то і ў Мадрыд. Яна прыняла гэта і ставіцца да ўсяго вельмі спакойна. Толькі калі трэба данесьці да мяне нешта сапраўды важнае, папярэджвае і просіць засяродзіцца.
Я ў захапленьні ад сваёй жонкі. Бо ведаю, наколькі ёй зараз цяжэй, чым мне: адной - з Арцёмкам на руках і з маёй Лігай чэмпіёнаў - удзень і ў начы».
***
На партале Спорт-Сегодня зьявіўся новы запіс у блогу галоўнага трэнера БАТЭ.
