Прэм'ер ураду БНР, творца першай «Нашай Нівы», акадэмік, адзін з бацькоў-заснавальнікаў Беларусі нарадзіўся 8 лістапада 1883 году на Дзісеншчыне, у Падзьвіньні. Сёлета мы адзначаем 125-гадовы юбілей яго.
* * *
Ва́цлаў Ласто́ўскі (8 лістапада (27 кастрычніка па старым стылі) 1883 – 23 студзеня 1938) — беларускі пісьменьнік, гісторык, літаратуразнавец, публіцыст і палітычны дзяяч, адзін з пачынальнікаў нацыянальнага адраджэньня.
Нарадзіўся у засьценку Калесьнікі Дзісенскага павету Віленскай губэрні ў сям'і безьзямельнага шляхціца. Скончыў на радзіме Пагостаўскую пачатковую школу.
Ад 1906 году Ластоўскі жыў у Вільні. Працаваў хлопчыкам на паслугах у вінярні, канцылярыстам у Шаўлях, бібліятэкарам у студэнцкай бібліятэцы ў Пецярбургу, дзе наведваў лекцыі ва ўнівэрсытэце. Уступіў у Польскую сацыялістычную партыю. Рабіў канторшчыкам на таварнай станцыі ў Рызе. Шукаў сябе, сваю ідэнтычнасьць. Далучыўся да беларускага нацыянальнага грамадзкага і культурнага руху. У 1906–1908 уваходзіў у Беларускую сацыялістычную грамаду — першую сучасную беларускую партыю.
Ад 1909 — сакратар рэдакцыі «Нашай Нівы» і загадчык першай беларускай кнігарні, у 1916–1917 — рэдактар газэты «Гоман», у 1918 выдаваў газэту «Krywičanin». У канцы 1918 узначаліў прадстаўніцтва ўрада БНР пры літоўскай Тарыбе, быў беларускім аташэ пры літоўскім пасольстве ў Бэрліне. З 1919 — у партыі беларускіх эсэраў, са сьнежня 1919 да красавіка 1923 узначальваў Раду міністраў БНР (быў прэм'ерам). У сваёй дзейнасьці абапіраўся на Літву і Нямеччыну.
Удзельнічаў у арганізацыі антыпольскага партызанскага руху ў Заходняй Беларусі, быў старшынём Сувязі нацыянальна-дзяржаўнага вызваленьня Беларусі. Быў зьняволены польскімі ўладамі, у 1920 яму дазволена выехаць ў Літву. У красавіку 1923 г. выйшаў з урада БНР і адышоў ад актыўнай палітычнай дзейнасці. Выдаваў у Коўні літаратурна-навуковы часопіс «Крывіч» (1923–1927).
У 1927 урад БССР дазволіў яму вярнуцца ў Менск. Працаваў дырэктарам Беларускага дзяржаўнага музэю. Ад 1928 году Вацлаў Ластоўскі – акадэмік і сакратар Інбелкульта і Акадэміі навук БССР.
У 1930 годзе Ластоўскага арыштавалі па справе «Саюза вызваленьня Беларусі», пазбавілі званьня акадэміка і саслалі на 5 гадоў у Саратаў. Там ён працаваў загадчыкам аддзелу рэдкай кнігі ва ўнівэрсытэцкай бібліятэцы. Паўторна арыштаваны ў 1937. 23 студзеня 1938 годзе яго расстралялі. Па першым прыгаворы рэабілітаваны 10 чэрвеня 1988, па другім — у 1958.
