Заяўку мурыжылі месяц. Урэшце адказалі праз тэлефон: свабоднага месца няма.
«Наша Ніва» звярнулася з просьбай размясціць інфармацыйныя плакацікі ў вагонах метро адразу пасля дазволу на продаж праз «Саюздрукі». Гэта было яшчэ ў снежні.
У рэкламнай службы метро былі не супраць, але патрабавалася ўзгадненне з ідэалагічным аддзелам гарвыканкаму.
Мы прынеслі туды ўзор — сціплыя аркушы А4, бо рэклама ў метро даволі дарагая.
Званілі раз, званілі два, званілі тры. Урэшце, амаль праз месяц, Эдуард Валянцінавіч Тамільчык, начальнік аддзелу масавых мерапрыемствах, паведаміў... што рэкламныя плошчы на студзень ў метро адсутнічаюць і прапанаваў вярнуцца да гэтага пытання ў лютым.
Мы тут жа пазванілі ў рэкламную службу метро. Нам паведамілі, што рэкламныя плошчы ёсць. Ды кожны можа пераканацца, што яны ёсць: пустыя планшэткі зеўраюць у вагонах. Крызіс жа.
У сувязі з гэтым маем чатыры рытарычныя пытанні:
1) ці можа разлічваць на імідж «сяброўскай для бізнэсу» краіна, дзе кожную рэкламку трэба ўзгадняць з ідэалагічным аддзелам?
2) колькі складае штат ідэалагічных работнікаў у краіне, калі іх хапае на вычытку кожнае рэкламнае аб’явы? І з якога крэдыту ён мае фінансавацца ў 2009-м — расійскага ці ад МВФ?
3) на якую рэпутацыю можа разлічваць ідэолаг пры такім падыходзе да справаў?
4) ці можа лічыцца справядлівай краіна, дзе законы маюць двайное дзеянне — для сваіх і для несваіх?
