Святавалянцінаўская гісторыя.
Заходжу на офісную кухню — там Юля. Як заўжды п’е сваю распушчальную каву.
Я: Прывітанне, Юля, у мяне для цябе гісторыя. Калі ў Юлія Цэзара нарадзілася першая дачка, дык ён назваў яе ў свой гонар Юліяй. Калі ж у яго нарадзілася другая дачка, дык ён назваў яе. Як ты думаеш ён яе назваў?
Юля: Э‑э...
Я: Ён назваў яе Юлілай, што на лаціне азначае «такая ж як Юлія».
Юля: А‑а!
Я: У нашым апавяданні можна было б паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць. Майго дзеда таксама звалі Юліем. Юліем Анатолевічам. Сваю першую і апошнюю дачку, маю маці, мой дзед назваў Ала, у гонар сваёй любіміцы, савецкай кінаакторкі Алы Ларыёнавай. З наступных нашчадкаў у яго нарадзіўся толькі я, яго ўнук. І мой дзед захацеў назваць мяне Толікам, — як ты разумееш, у гонар свайго бацькі. Але ж мой іншы дзед, ужо з бацькавага боку, дзед Барыс, захацеў назваць мяне Іллёй, у гонар ужо свайго бацькі. Дзяды вельмі моцна палаяліся з‑за гэтага. Адзін крычаў «Толікам, Толікам назавіце!», другі ж — «толькі Ілюхам!». Мала не пабіліся. На мой жа асабісты погляд Ілля і Толік — самыя брыдкія імёны ў гісторыі чалавецтва. Ці прынамсі ў маім жыцці. Усе ілюшы і толікі ў ім былі найнепрыемнейшыя тыпы. Ільюша Цукерман з садка: у якога на падбароддзе былі прышчы і заўсёдная сопля з носа, ці Толік Беляшчук са школы, які надта гнюсна хіхікаў і пацеў далонямі. Дзякуй Богу, што мяне не назвалі Толікам ці Іллём. Я вельмі люблю маё імя — Паша. Хоць яно і нарадзілася выпадкова, з кампрамісу. Паводле маёй маці, гэтае імя яна з бацькам хуценька выштукавала на скорую руку, абы збыць з галавы, абы мае дзяды кроўна не пакрыўдавалі адзін на аднаго, не раўнуючы Мантэкі і Капулеці...
Юля: А‑а...
Я: На гэтым у нашым апавяданні можна было б паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць. У трагедыі Шэкспіра пра маладых людзей з варожых сем’яў Мантэкаў і Капулецяў, у яе ангельскім арыгінале няма ніякай «Джульеты». У Шэкспіра дзяўчына – Julia, Джулія. На ўсе мовы імя галоўнай гераіні так і перакладаецца — «Джулія» або «Юлія». А вось у пашыраным на Беларусі расейскім перакладзе, дык чамусьці «Джульета». Джульета, Жульет — увогуле імя французкае, а не італьянскае, таму зусім не ясна, чаму так пераклалі. Але ж гэта не важна. Што я хачу сказаць? Найвялікшая трагедыя пра каханне, яна ж — «аповесць, найсмутнейшая на свеце», была напісаная менавіта пра дзяўчыну, якая насіла такое ж як і ты імя, Юлія. Вось.
Юля: А‑а!
Я: На гэтым у нашым апавяданні можна было б паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць. Я тут толькі што распавёў табе гэтую гісторыю не проста так. Ты, Юля, была для мяне нешта накшталт падвопытнай Юліі. Рэч у тым, што я цяпер сустракаюся з дзяўчынай, (а яна мне вельмі‑вельмі падабаецца), і яе таксама завуць Юля. Я прыдумаў гэтую гісторыю, каб зачараваць, ці прынамсі павесяліць яе. Табе ж я распавёў гэтую гісторыю, толькі каб выпрабаваць яе моц, распавёў , каб убачыць, ці падабаецца гэтая гісторыя іншым Юлям... Такім чынам, як табе мая гісторыя?
Юля: Э‑э...
Я: Калі ласка паканкрэтней, Юля.
Юля: Няхілы загруз... Проста супер... Безумоўна, ты атрымаў ад мяне «пяцёрку».
Я: Дзякуй, Юля. На гэтым у нашым апавяданні можна было б паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць. Рэч у тым, што я схлусіў табе. Насамрэч у першы раз гэтую гісторыю я распавёў не табе сёння, а ўчора — сваёй каханай Юлі. Проста так атрымалася, калі я гэтую гісторыю распавёў, мы ў той жа вечар рассталіся, разышліся. І я падумаў, што такой файнай гісторыі не варта прападаць і сёння вырашыў пацешыць ёй таксама іншых Юль. І вось пацешыў цябе... І на гэтым, на гэтым я нарэшце стаўлю ў нашым апавяданні кропку.
Юля: А цяпер паслухай мяне, Паша. На гэтым у нашым апавяданні ты мог бы паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць: ніякай іншай Юліі не існуе і не існавала. Апошнія два месяцы, літаральна да мінулага аўторка, тваёй сяброўкай была сцерва Яня з трэцяга аддзелу, а да яе тры месяцы — лахудра Каця з лагістыкі. І яшчэ пару пырхлівых фліртаў паміж імі, але ж, заўваж, ніякай Юліі. Адсюль вынікае, што гэтая твая гісторыя, гэты твой загруз, які, дарэчы, хоць і файны, але ж прыдатны выключна для Юляў і не для якіх іншых дзеўчын, ты сапраўды ў першы раз расказаў Юлі — хіба толькі не сваёй міфічнай сяброўцы. Хвіліну таму ў першы ( але ж і ў апошні ) раз, ты расказваў тую гісторыю мне, маючы на мэце зачараваць менавіта мяне.
Я: Э‑э...
Юля: Рэч у тым, Паша, што я паўгоду сачыла за табой і ведаю пра тваіх былых сябровак усё.
Я: А‑а...
Юля: У дадатак, у апошні месяц сочачы за табой, я са здзіўленнем заўважыла, што ты сам пачаў сочыць за мной. Адсюль: з тваіх намаганняў зачараваць мяне гісторыяй, а таксама з прызнанняў, што табе вельмі‑вельмі падабаецца дзяўчына з імем Юлія і ў дадатак з тваіх сачэнняў за мною ў апошні месяц, я раблю выснову, што ты ў мяне закахаўся...
Я: Угу...
Юля: На гэтым у нашым апавяданні можна было б паставіць кропку, калі б не адна акалічнасць: я паўгода сачыла за табой, таму што я таксама кахаю цябе, Паша!
Заслона.
Павал Касцюкевіч
П.С. Пра значэнне імені другой дачкі Гая Юлія Цэзара і пра прысутнасць у ангельскім арыгінал Шэкспіра «Юліі» замест «Джульеты» – няпраўда.
