Ігар Макарэвіч – жыхар вёскі Пухавічы Жыткавіцкага раёну, адзін з трох падазроных у забойстве жыхара гэтай жа вёскі па мянушцы Міес, які некалькі разоў падпальваў забудовы і хаты сялян.На замову Аляксандра Лукашэнкі Ігара Макарэвіча разам з саўдзельнікамі днямі выпусьцілі са сьледчага ізалятару – да суду яны будуць знаходзіцца па хатах, на допыты за імі прыяжджае міліцыя.
Прымаць гасьцей і нават сваякоў «хатнім арыштантам» забаронена, як і размаўляць па тэлефоне пра акалічнасьці справы.
Ігар Макарэвіч пагадзіўся даць інтэрвію радыё «Свабода» пры ўмове, што ня будзе пытаньняў пра справы сьледзтва.
Карэспандэнт: «Вас завуць Ігар Макарэвіч? А як звалі забітага?»
І.Макарэвіч: «Мікалай Мікалаевіч Макарэвіч, цёзка мне па прозьвішчу»
Карэспандэнт: «А чаму яго у газэтах называюць нейкім Міесам?»
І.Макарэвіч: «Гэта вулічная мянушка».
Карэспандэнт: «Зараз зразумела. А якім быў гэты Міес, якога вы забілі? Што ён рабіў у вёсцы? Пра гэта ж можна распавесьці?»
І.Макарэвіч: «Чым займаўся? Рэцыдывіст. Бадзяўся па вёсцы, патрабаваў гарэлку. Падпальваў сараі, стагі з сенам, хлявы. У МЧС падлічылі, што за той час, калі ён быў дома, здарылася каля 20 пажараў. А сядзеў ён 6 разоў».
Карэспандэнт: «Судзілі яго за тое, што падпальваў?»
І.Макарэвіч: «Ды па рознаму, нават было быццам і за зброю. Шмат незразумелага. А першы раз, калі ён быў загадчыкам фэрмы ‑‑ што краў кароў».
Карэспандэнт: «Дык у яго калісьці была пасада...»
І.Макарэвіч: «Так, але сквапнасьць. Грошы згубілі. Пачаў з гэтага і пайшло далей».
Карэспандэнт: «А з якой ён сям’і быў?»
І.Макарэвіч: «Ды можна сказаць нармальная сям’я. Сястра яго тут у Пухавічах жыве, яна добрая жанчына. Але, як кажуць, у сям’і не без урода. Астатнія сёстры быццам таксама добрыя, у Жыткавічах, Відошыне жывуць. Але я іх ня ведаю добра, бо на шмат старэйшыя за мяне. Бацька іх – быў ветэран вайны. Таксама мужчына нармальны, ўжо памёр. А вось ён...»
Карэспандэнт: «Гэта ўсё гарэлка?»
І.Макарэвіч: «Вы ведаеце, ня толькі...Ён як некалькі разоў пасядзеў, дык зрабіўся такім, што хоча, каб ўсе баяліся яго. Каб усе пад ім хадзілі. Што не па яму, дык ён усім помсьціць».
Карэспандэнт: «Можа ён капіяваў тыя парадкі, якіх наглядзеўся ў калёніі?»
І.Макарэвіч: «Так, дакладна. Але ён не быў на псыхіку хворы. Адзінае, што стаў слабейшы. Як раней, ён быў такі моцны мужычок, біўся тут, каму слабейшаму надае, але турма сваё зрабіла. Апошнім часам зьнясіліў, хадзіў толькі па начах ды падпальваў. Нават на допыце казаў, што так, паліў, каб баяліся. Хацеў тут ўладу трымаць. Канешне, гэта ўсё ад зоны. Для цывільнага чалавека, які жыве на волі, гэта ненармальна».
Карэспандэнт: «Хачу вас спытаць вось яшчэ пра што. Калі вас арыштавалі, вы ж пэўна і не спадзяваліся, што гэтак хутка вызваляць. Як вы думаеце, чаму гэтак адбылося?»
І.Макарэвіч: «Канешне не спадзяваўся. Але ўся вёска паднялася. Пачалі паўсюль расказваць, што ён тут рабіў, пісаць у вышэйстаячыя органы. Гэтак дайшло да прэзыдэнта і мы аказаліся дома. Пакуль. Так, я вельмі яму ўдзячны, што разабраўся, падышоў з чалавечага боку да таго, што тут было, што адбывалася, калі гэты ўсіх на вушы ставіў».
Карэспандэнт: «На вашу думку, гэта закон неспрацоўвае, калі такім вось людзям усё дазваляецца?»
І.Макарэвіч: «Ды ў нашай сытуацыі і закон можна зразумець. Бо было так, што не пісалі заяў, баяліся. Бо ўсе памяталі, як было пасьля яго першай адсідкі, калі пасадзілі за тое, што цялят сьпісваў і грошы сабе браў. Там на фэрме быў учотчык Юхневіч Мікалай Карпавіч, які пра яго на судзе сьведчыў. Дык ён пасьля калёніі адразу пайшоў да яго і спаліў хлеў ды дзьве каровы. Таму людзі памяталі і баяліся. Бо вернецца, хай праз 5 гадоў, і ўсё роўна падпаліць. Вось ў нас жанчына ёсьць, гадоў за 80, тройчы
хадзіў да яе і запар забіраў пэнсіі. Расказвала, што спала з тапаром пад падушкай».
Карэспандэнт: «А чаму вашы мясцовыя міліцыянты нічога зь ім не рабілі?»
І.Макарэвіч: «Тлумачаць, што ніхто на яго заяў не пісаў. Калі апошні пажар ён зрабіў, дык прызнаўся, што гэта ён. Міліцыянты патрымалі яго дзень і адпусьцілі. Хаця па законе маглі трымаць тры дні. Кажуць, няма доказаў. А якія яшчэ доказы трэба, калі ён сам прызнаецца? Гэта было 29‑га сьнежня, а палове на восем вечара. Падпаліў сарай ды сам пастукаў у вакно. Кажа: «Вы гарыце». Людзі ж голас пазналі. І што? Таму нам нічога не засталося і мы на гэта пайшлі... Вось толькі перастараліся».
Карэспандэнт: «А за што ён гэта рабіў, казаў?»
І.Макарэвіч: «Хто яго ведае. Нехта не так на яго паглядзіць ці не тое скажа ‑‑‑‑ ўсё, ўжо ягоны вораг».
Карэспандэнт: «Ваш саўдзельнік Сяргей Аліферовіч мяркуе, што яму помсьціў таму, што не даў на гарэлку. Такое магло быць?»
І.Макарэвіч: «Так, такое бывала. Шмат разоў. Тады чакай, што нешта ўтворыць».
Карэспандэнт: «А вам не пагражаў?»
І.Макарэвіч: «Мне? Вы ведаеце што, я вырашыў не чакаць. Бо ужо і да мяне падыходзіла. Бачыў, як скосу глядзіць, незадавальненьне выказвае. Таму я вырашыў, што чакаць нельга. І яшчэ б каго спаліў. Тут жа вялікага розуму не трэба – кінуў запалку ды хай гарыць. А калі б не мы яго вырашылі, дык іншыя, бо хто б стаў глядзець, як ўсе Пухавічы гараць».
Карэспандэнт: «А як завуць трэцяга вашага саўдзельніка?»
І. Макарэвіч: «Пятручэня Аляксандр».
Карэспандэнт: «Гляджу газэту, пішуць, што адзін з вас сядзеў. Хто гэта?»
І.Макарэвіч: «Не, гэта не так. Ніхто не сядзеў».
Карэспандэнт: «Кім робіце?»
І.Макарэвіч: «Я – цесьляр‑бетоншчык. Ліхтаровіч таксама будаўнік, жыве і праце ў Рэчыцы. А Аліферовіч ў мясцовай школе, качагарам».
Карэспандэнт: «Што кажуць, калі будзе суд?»
І.Макарэвіч: «Магчыма пры канцы месяца, ці крыху далей».
Карэспандэнт: «Вы, пэўна, ужо ў царкву ўсё ж схадзілі, сьвечку паставілі?»
І.Макарэвіч: «Не, не магу. З хаты нельга выходзіць»
Карэспандэнт: «А ёсьць жаданьне?»
І.Макарэвіч: «Так. Усё ж які б ён не быў дрэнны, а чалавек».
