Матч чэмпіянату сьвету па футболе паміж зборнай Аргентыны ды камандай Кот-д’Івуару праходзіў у Гамбургу і, здавалася, меў далёкае дачыненьне да беларусаў. Але пільнае вока беларускага гледача мела шмат магчымасьцяў выцягнуць з кадраў рэпартажу БТ бел-чырвона-белы сьцяг.
Ад самага пачатку трансьляцыі за правай брамай, якую ў першай палове гульні абараняў брамнік афрыканцаў, пастаянна лунаў бел-чырвона-белы сьцяг вялізнага памеру: сярод дзясяткаў аргентынскіх бела-блакітных штандараў палотнішча моцна выдзялялася. А калі ўлічыць, што аргентынская каманда была лідэрам на працягу ўсёй гульні і бальшыня атакаў накіроўвалася ў бок зборнай Кот-д’Івуару... Ужо праз паўгадзіны на самым вядомым менскім інтэрнэт-форуме зьявіліся фатаздымкі і пайшло абмеркаваньне. Усіх цікавіла, ці сапраўды мы бачылі беларускі нацыянальны сьцяг. Адказ прыйшоў хутка: тое палотнішча насамрэч ёсьць клюбным штандарам аргентынскае каманды «Рывэр Плэйт». Пасьля, праўда, былі посты (заўвагі на форуме) кшталту: «дробязь, але родныя колеры – заўжды прыемна», «як бы тое ні было, хочацца верыць, што гэта былі беларусы».
А вось адзін наведнік вынес кароткі і жорсткі вэрдыкт: «Параноікі!» І я зь ім у нечым згодны. Ці заўважаеце вы часам, як стомленае вока выхоплівае са штодзённае шэрасьці такое блізкае сэрцу бел-чырвона-белае спалучэньне? Маладзёны, як шалёныя, шукаюць у буціках кашулі, спадніцы ці іншую вопратку абавязкова з спалучэньнем Б-Ч-Б. Дзе б ні ўзьнікалі мілыя сэрцу колеры: ці на мантыі ўладыкі Філарэта, ці ў якасьці элемэнту дарожнага знаку, ці выпадковая чырвоная стужка на белым аркушы паперы – нашая сьвядомасьць «бачыць» у гэтым адно і тое ж.
Падчас апошняга наведваньня Ўкраіны я і мае сябры бесьперапынна на працягу амаль тыдня насілі годна наш сьцяг, перадавалі адно аднаму, размахвалі на кожным кроку. Украінцы дзівіліся: што за дзікія беларусы?! Так, ім цяжка зразумець, бо нават пры ўсіх нацыянальных праблемах, дэмакратычных недахопах жоўта-блакітны сьцяг ніхто не забараняў.
Напэўна, Госпад Бог паслаў нам цяперашняга кіраўніка дзяржавы, каб мы ўсьвядомілі, ШТО мы маем і за ШТО змагаемся. Але няма нічога вечнага пад сонцам... І каб вярнуць у Беларусь нацыянальную мову, герб і сьцяг, ня трэба тытанічных высілкаў. Каб ажыцьцявіць мару Купалы і Быкава, неабходна, каб наступны прэзыдэнт Беларусі проста размаўляў па-беларуску і любіў нацыянальную культуру. І ўсё зьменіцца за некалькі год ды зьменіцца так, што мы не пазнаем сваю Беларусь. І бел-чырвона-белы сьцяг стане звыклай рэччу ў нашым жыцьці, і коньнік вернецца на родныя палеткі, і беларуская мова загучыць паўсюль. Потым...
Мабыць, тады стане відавочна, хто сапраўды хварэў на параною.
Юрась Бусел
