У геапалітычным спаборніцтве за Беларусь Еўрасаюз рыхтуецца зрабіць ход канём. Краіну мяркуюць улучыць ва «Усходняе партнёрства». Але — увага: пакуль што толькі мяркуюць!
Некаторыя рэсурсы паспяшаліся абвесціць, што 23 лютага ў Бруселі гэтае пытанне ўжо вырашылі. Насамрэч жа міністры замежных спраў краін ЕС толькі пацвердзілі кандыдацтва Беларусі. Канфігурацыю «Усходняга партнёрства» мусіць замацаваць Рада ЕС найхутчэй што ў сакавіку. Але ўсё ідзе менавіта да гэтага. Іначай бы не прылятаў у Мінск Салана.
Калі адкінуць туманную рыторыку брусельскай дыпламатыі, то дэ-факта ўмова на сёння адна: каб рэжым не наламаў надта вялікіх дроў. У Еўрасаюзе не такія наіўныя, каб не разумець, што тутэйшае начальства толькі імітуе адлігу. Аднак верх бярэ геапалітыка.
Гэта яскрава адлюстравалася ў пытанні аб прызнанні/непрызнанні мяцежных грузінскіх правінцый, якое зноў завастрыў 23 лютага ў Бруселі Карэл Шварцэнберг — міністр замежных спраў Чэхіі, што старшынствуе ў ЕС. Маўляў, калі Мінск прызнае незалежнасць Абхазіі і Паўднёвай Асеціі, то ўдзел Беларусі ва «Ўсходнім партнёрстве» апынецца пад пытаннем.
І гэта завастрэнне цалкам лагічнае, калі згадаць, што ў тую самую праграму ўлучаецца Грузія. Натуральна, што варта толькі Лукашэнку выканаць тое, чаго дамагаецца Какойты, як Тбілісі стане на вушы.
Калі ж глядзець шырэй, то гэта было б анучай па твары і Бруселю, бо менавіта леташняя вайна на Каўказе, страх перад імперскай экспансіяй Расіі і падштурхннулі Еўропу да залагоджвання «беларускага пытання».
Так што ўвесну вельмі імаверны чарговы тур гульняў Мінска ў сапсаваны тэлефон ці кепскую пошту. Мы, маўляў, не супраць разгледзець пытанне, але куды гэта зноў падзеліся паперы ад каўказскіх таварышаў? :)
Між тым новая палітыка ЕС датычна Беларусі раскалола лагер унутраных апанентаў рэжыму.
Так, Брусель сапраўды вядзе гульню, што выклікае пытанні з гледзішча высокай маралі і не мае гарантый на поспех. Зразумела, Мінск хоча ўзяць прагматычныя выгады і адсекчы «пасярэднікаў» (мухі асобна, катлеты асобна :). Маецца на ўвазе выключэнне з дыялогу не толькі жорсткіх палітычных праціўнікаў, але і экспертнай супольнасці, трэцяга сектару. Улада разумее, што абуджэнне беларускага грамадства можа расхістаць палітычную сістэму.
І тут многае залежыць ад тактыкі тых, каго ўмоўна-схематычна называюць прыхільнікамі перамен. Варта, калі хочаце, пераняць трохі прагматызму ва ўлады. Меней раздзімаць гамлетаўскія жарсці, а спрытней выкарыстоўваць акно магчымасцей.
Калі вынесці за дужкі нюансы, улучэнне Беларусі ва «Усходняе партнёрства», хай сабе і вялікім авансам, было б несумненна на карысць краіне. Дэ-факта гэта важны этап уцягвання ў агульнаеўрапейскія працэсы.
Па-першае, і прагматычны складнік: інвестыцыі, тэхналогіі ды ўсё такое — будзе працаваць на апгрэйд краіны. Па-другое, як бы ні старалася начальства аддзяліць мух ад катлет, працэс эрозіі ўсяе сістэмы практычна непазбежны. Абуджэнне ж грамадзянскай супольнасці здольнае каталізаваць гэты працэс.
Ну а Еўропу, канечне, таксама варта церабіць, каб не загульвалася :) Мусіць быць усё ж нейкая дарожная карта, што фіксавала б хоць і стрыманыя, але канкрэтныя ўмовы нармалізацыі дачыненняў з Беларуссю.
Гэта будуць міліметры ў Еўропу, а не ў імперыю.
ЗЫ. 24 лютага еўракамісарка Беніта Ферэра-Вальднер дадаткова завастрыла пытанне аб мяцежных правінцыях. З яе слоў, ЕС разлічвае, што Мінск іх не прызнае, іначай будзе адкат у дачыненнях з Бруселем.
Было нагадана і пра неабходнасць новых крокаў беларускіх улад да дэмакратыі дзеля ўлучэння краіны ва «Усходняе партнёрства». ЕС хоча займець хоць каліва дадатковых аргументаў на карысць станоўчага рашэння ў гэтым пытанні.
І яшчэ інфармацыя: сама Ферэра-Вальднер маецца быць у нас 12—13 сакавіка. Фактычна па выніках яе візіту Брусель і вызначыцца.
