У Расіі нямала перакладаюць беларускую літаратуру. Але як жа перакладаюць... Піша ў сваім блогу Андрэй Хадановіч.
Днямі зьявіўся «нумар тоўстага часопіса «Сібірскіе огні», прысьвечаны белліту. І выклікаў (прынамсі, у мяне) супярэчлівыя пачуцьці. Хацелі як лепей, а атрымалася як заўсёды. Пахвальны намер прадставіць нашу літаратуру расійскаму чытачу, але ж рэалізацыя…
Мякка кажучы, дзіўны выбар прозы. Прычым найбольш варты ўвагі аўтар – Барыс Пятровіч – трапляе ў разьдзел «Очерк і публіцістіка».
Больш‑менш прыстойны (магло быць і горай!) выбар паэзіі – ад Бураўкіна, Някляева і Разанава да Насты Кудасавай і Віталя Рыжкова, але язык не паварочваецца віншаваць іх з публікацыяй. Бо ўвесь настрой псуецца, калі пачынаеш гэта па‑расійску чытаць. Усе аўтары выглядаюць, як фальклорная агітбрыгада балалаечнікаў. Перакладчык панатыркаў у расійскі тэкст недарэчных беларусізмаў, а на прэзэнтацыі яшчэ апраўдваўся, спасылаючыся на ўкраінізмы Гогаля. Але зразумела, што беларусізмы зьяўляюцца там, дзе перакладчык проста ня змог прыдумаць рыфмы – і перепісаў расійскімі літарамі беларускія словы. Вось некалькі пярлінаў:
Всё, что вбирает погляд,
Лишь миг обнимает:
Сад‑Вересень… Дым‑Листопад…
И дым остаётся, и сад —
Погляд пропадает.
Гэта зь Някляева. А во яшчэ:
Никто не смог, как воля, вольным стать...
Хоть обойми весь мир, свободе веря —
Поэту вольной птицей не спевать,
Не рыскать и тирану вольным зверем.
Або:
Не отчий кров — загнали черти
Не к тем вратам.
Коль где и думал я померти,
Так это там.
А гэта Віталь Рыжкоў. Але на якой мове? На ўкраінскай?
Автостопом, а то — бизнес‑классом,
но, будь ласка, вертайся, вертайся,
всё отбрось, не помешкай ни часа,
жду тебя, жду тебя, возвращайся.
Да халеры сэнсавых памылак, стылістычных хібаў і фальшывых сяброў сібірскіх перакладчыкаў. Назву рамана Пашкевіча «Пляц Волі» пераклалі як «Плац Волі».
«Мне на гэтым фоне няхіла пашанцавала: для перакладу выбралі ня вершы, а маленькі эсэйчык на 2 старонкі, на якіх перакладчык зрабіў усяго‑ткі дзясятак памылак, якія не зьмянілі сэнс на супрацьлеглы. Дзякуй і за гэта. :)
Карацей, баюся, што, пагартаўшы такі нумар, нармальны чытач не захоча чытаць нешта па‑беларуску яшчэ. А калі захоча, то можа натрапіць на новую «Дружбу народаў» зь перакладамі Барадуліна, якія наўрад ці зьменяць яго думку да лепшага.
