У Кёльне, ноччу з другога на трэцяе красавіка памёр у сне мой таварыш Лёша Паршчыкаў. Выдатны паэт, адзін з заснавальнікаў метафарычнага рэалізма ў найноўшай расійскай лірыцы, цудоўны перакладчык…
На перроне
Вокзальный дух. Настрой на перемены.
Ты образок сжимаешь, как билет.
Молчанье, слава Богу, откровенно.
Целуясь, мы друг другу застим свет.
Пусть память на себя всю мелочь взвалит.
Я не достиг того, о чем мечтал.
Состав пошел, а фонари сигналят,
Их цвет в ночи одушевленно‑ал.
Перевод с белорусского Алексея Парщикова
Учора ў мяне быў жудасны настрой. Раніцай была забаронена фотавыстава маёй жонкі. Увечары да мяне дамоў прыйшла з кветкамі Тамара Ганчарова каб суцешыць сяброўку. Позна ўвечары я палаяўся з блізкімі мне людзьмі… Палаяўся безнагодна. Сягоння ўсё стала паціху выпраўляцца. Я памірыўся з тымі, з кім палаяўся. Жонка з’ехала ў Вільню, каб дамовіцца на новую фотавыставу. Здавалася б… Лёша Паршчыкаў памёр у сне! Вочы мае заплакалі…
Калі ён прыязджаў да мяне ў Менск, мы цэлую ноч прасядзелі на кухні ўчатырох: Паршчыкаў, мая жонка, я і Тамара Ганчарова. Учора мы сядзелі ўтраіх. Мы сядзелі за менскім кухонным сталом без яго… А ён… Ён, тым часам, паміраў у Кёльне.
Аднойчы Лёша сказаў, што яму зусім не страшна паміраць, бо там — на небе — яго ўжо чакаюць, яго чакаюцю добрыя людзі за гасцінным сталом…
