Народны паэт Рыгор Барадулін дае нам майстар‑клас па напісанні лістоў да маці ў расстанні. «Цалую твае ручкі, твае заінеўшыя скроні», «зямным паклонам кланяюся табе», «зязюленька мая баравая, зязюленька шэрая»… Слодыч без саладжавасці, сакавітасць без даўкасці. Мёд і яблыкі. Сыны і дачкі, гэтак пішыце сваім маткам!
Як усякі сын сваёй маці, у лістах трохі казырыцца і фарсуніцца, ужывае дробныя хітрыкі, але гэта, можа быць, адзін з тых рэдкіх выпадкаў, калі хлусня дарэчы. Што трэба яна зразумее. Як жартам яна піша ў адным лісце пасля чарговай сынавай бравады: «Ну, каму ж тады салгаць, калі не маме?!»
«Мой сынок, якая я шчаслівая табой…» Сучаснікі сведчаць, што паэтычнага зарад у Куліны Андрэеўны Барадулінай, быў, можа, і мацнейшы, чым у самаго дзядзькі Рыгора. Гэта кніга не для бацькоў: ім не трэба вучыцца пісаць да сваіх дзяцей.
А яшчэ ўсякае ліставанне – голас эпохі, і таму тут лісты маладзёна, які з невялікага мястэчка Вушачы паехаў у вялікі свет, агромністы Мінск — гэта жывыя сведчанні з 50‑70 гадоў ХХ стагоддзя, з часоў масавай міграцыі вёскі, момант вялікага беларускага разрыву, калі краіна, на дабро ці на шкоду, збольшага стала такой, якой мы яе ведаем сёння.
Да ліставання дасціпную прадмову, якая пачынаецца словамі «SMS, е‑mail…», напісаў Уладзімір Някляеў.
Паслаў бы табе душу… Ліставанне Рыгора Барадуліна з мамай (1954-1971). - Мінск: Лімарыус, 2009. – 274с. 500 ас.
