Мінулае (El pasado)
Аргентына – Бразілія, 2007, каляровы, 114 хв.
Рэжысёр: Эктар Бабенка
Ролі выконваюць: Гаэль Гарсіа Бэрналь, Аналія Касэйра, Марыяна Ангілеры, Ана Чэлентана, Мімі Арду, Эктар Бабенка
Жанр: Псіхалагічная драма паводле раману Алана Паўлса
Адзнака: 6 (з 10)
Праз 12 гадоў шлюбу перакладчык Рыміні растаецца са сваёю жонкай Сафі. Развітанне адбываецца мірна і без скандалаў. Але мінулае не адпускае герояў…
Гэную карціну многія прачытаюць як годнае практыкаванне ў людской псіхалогіі – з палкімі эратычнымі сцэнамі. Як – гісторыю любові, да якой вяртаецца чалавек.
Але гэтае прачытаннне памылковае. Тое, што называюць у фільме любоўю – ёсць формай залежнасці. Гэта ціхая манія, апантанасць, няхай сабе стомленая і пры гальштуку. Галоўны герой залежыць ад какаіну, які ён нюхае, высыпаўшы парашок на партрэт былой жонка (просталінейнае й навязлівае параўнанне). Былая жонка залежыць ад цела свайго палюбоўніка; маладая фотамадэлька ад рэўнасці – і скіраваных на ейную плоць позіркаў.
Галоўны герой Рыміні (у выкананні Гаэль Гарсіа Бэрналя) губляе памяць і здольнасці; ён унутрана спустошаны й імітуе жыццё. Пазбаўлены стрыжня імпазантны лінвіст, які не ведае моваў; імітуе жыццё перакладчыца, а старая псіхалагіня на парозе смерці радасна дзеліцца нясціплымі фантазіямі.
Бразільска-амерыканскі рэжысёр Эктар Бабенка, чый магутны талент расквітнеў у 80-ыя гады на хвалі магічнага рэалізму, выяўляе спустошанасць і памылковасць аўтарскага кіно, якое нядаўна было на слыху.
Эратычныя фантазіі Федэрыка Феліні (“8 1/2”, “Горад жанчынаў”), сэксуальная жарсць, як форма аўтарскага выказвання (“Карыда кахання” Нагіса Асімы, “Апошняе танга ў Парыжы” Бернарда Берталучы) – прыкметы ўсяго гэтага ў фільме Бабенкі ёсць. Але аўтар, як дэміюрг – усяго толькі эгаістычны нарцыс, распешчаны ўласнаю пыхай і воплескамі.
Сёння воплескі сцішыліся, пыха не мае глебы; толькі мінулае не адпускае.
Яно фальшывае – але вяртаецца ізноў і ізноў.
