Улюбёная забаўка аналітыкаў – варажыць, ці згадалі сусьветныя гранды беларускае пытаньне». Піша Аляксандар Класкоўскі.
У тых, хто рэгулярна чытае адмыслова заточаныя ўэб-рэсурсы, можа скласьціся ўражаньне, што прагрэсіўнае чалавецтва засынае й прачынаецца з думкаю пра дэмакратызацыю Беларусі. Насамрэч заходняга абываталя гэтае пытаньне дапякае ня болей, чым як савецкіх пралетараў, сагнаных у абед на мітынг, хвалявалі праблемы змаганьня з апартэідам у Паўднёвай Радэзіі.
Дый лідэры вялікіх краінаў – людзі прагматычныя. Нават калі б не калатнеча ў Лібане, не свавольствы Кім Чэн Іра ды хворая скула іранскай праблемы, – усё адно містэр Буш з фраў Мэркель у царскім антуражы пецярбурскага саміту ня сталі б як абухом па галаве мясіць сябра Ўладзімера «беларускім пытаньнем».
З энэргетычнай імперыяй варта лічыцца. Дый паразуменьне датычна блізкаўсходняга крызісу, ядравай праграмы Тэгерану, паўночнакарэйскіх закідонаў – усё гэта з пункту гледжаньня Вашынгтону, бадай, вартае таго, каб скрозь пальцы глядзець на пэўныя грахі Крамля. Нейкая згадка пра Belarus мо’ й прасьлізнула за чаркай гарбаты, але трэба быць зусім наіўным, каб спадзявацца, што падобнае мерапрыемства прадвызначыць лёс нашай краіны.
Па-свойму гэта разумее і тутэйшая ўлада. Таму так дэманстратыўна выносіцца напярэдадні G8 прысуд Казуліну. Таму ляціць у Менск Уга Чавэс. Таму раз-пораз атрымліваюць дулю пад нос Брусэль ды Страсбург.
Эўрапейскія палітыкі ў разгубленасьці. То кіраўнік дыпляматычнага ведамства Фінляндыі, якая старшынюе ў Эўразьвязе, раптам заяўляе, што беларускай кіроўнай эліце тыя санкцыі бы мерцьвяку прыпарка. То трапляе ў прэсу фрагмэнт канфідэнцыйнае перапіскі галяндзкага эўрапарлямэнтара Вірcмы зь Мілінкевічам. Няма чаго, маўляў, панове апазыцыянэры, шастаць па тых Брусэлях – давайце мацуйце кааліцыю ды заваёўвайце сымпатыі электарату ў сваіх родных палестынах!
Мілінкевічу зрабілі мядзьведжую паслугу. І ён мусіць ламацца ў адчыненыя дзьверы, даводзячы патрэбнасьць як кропкавых санкцыяў, так і міжнародных сувязяў апазыцыі. Сапраўды, было б глупствам адмаўляцца ад магчымасьці, напрыклад, разам з кіроўнымі асобамі замежных краінаў адкрываць праграмы навучаньня для рэпрэсаваных студэнтаў. Дый увогуле ўзровень кантактаў, недасяжны для афіцыйнага кіраўніка, – ці не галоўны піяраўскі козыр апазыцыйнага лідэра. І ня варта заганяць яго ў вадэвільную ролю местачковага карбанарыя.
Пры ўсёй важнасьці вандровак Мілінкевіча па краіне сьмешна было б разьлічваць, што ён вось так возьме ды сваёй харызмаю па чарзе запаліць рэвалюцыйнае полымя ў кожным раёне. У лідэра мусіць быць працаздольная каманда, на плечы якой кладзецца карпатлівая штодзённая праца.
І ўжо сёньня варта дэталёва распрацоўваць кампанію ў зьвязку з мясцовымі выбарамі, што могуць зваліцца як сьнег на галаву. Пакуль тут, у краіне, у грамадзтве, нічога ня зрушыцца, дык і Вашынгтон з Брусэлем не дадуць рады – ні заявамі, ні санкцыямі, ні інтымнымі размовамі з гаспадаром Крамля.
