1
Я пішу табе зь цемры – выдаткі работы.
Мой кампутар шалее, пачуцьці – таксама.
Безь цябе пражываю жыцьцё зь неахвотай:
дай, галубка, мне, ныю, хаця б тэлеграму,
каб я мог дацягнуць да наступнае дозы,
каб глядзець на людзей не з агідай, а жалем.
Напляваць на выгоды, прыбытак, ролз-ройсы,
абы ты на мае не паклала скрыжалі.
2
Я – арфэй, славаблуд, мацюгальнік заўзяты –
у памежнай правінцыі краю абсурду,
час і розум губляючы ў порна і чатах,
паратунак знаходжу у словах. Заўсёды
ў палюбоўным разладзе з быцьцём і сабою
ўсё адно пакахаць, нібы лох, цябе здолеў.
Не люблю, маё сонца, здавацца бяз бою:
пагуляйма – памучым сваю неспатолю!
3
Гутэнтак, майнэ кляйнэ вандроўная котка!
У Бэрліне – лагода, а ў нас тут – шыза:
кормяць пернікам і – не шкадуючы – плёткай
(пра яе нехта Фрыдрых цудоўна казаў).
Падарожжы ёсьць ежай душы: азірніся
і спазнаеш дагэтуль нязьведаны драйв.
Нават я тут, у пекле, на дне, самым нізе
сузіраю цікаўна татальны раздрай.
4
Мне няма што сказаць, я маўчу. Ў маім целе
ані кроплі сіл, у душы – распад.
Каб забыцца, нырцую у радыё- й тэле-
акіян. Падкажы мне дарогу назад.
Мой тупік – безаблічныя лёгкія будні,
што мяне прыручаюць, ад жарсьцяў і сноў
адлучыўшы. Мой час – надта брыдкі ды брудны.
Ажыві сваёй явай жыцьцёвае шоў.
5
О, марлен мая, дытрых, зіма ўжо мінула,
а мы ўсё паасобку – ты нешта сьпяваеш,
я ж, па звычцы, – маўчу, ні да чога ня чулы,
акрамя як да словаў ды рымаў. Ці марыш
адрачыся ад слабасьцяў й непастаянства,
што заносяць пад скуру ўтрапеньня хваробу?
Самі пекла сабе й паслухмяная паства;
мы з табою – бадзягі нязнанае пробы.
6
Вось ізноў забухалі сябры ды суседзі,
ў карнавалах сьвяточных знайшоўшы ратунак
ад сябе і ад бліжніх. Ці ты, мая лэдзі,
гэтаксама нявечыш свой розум і шлунак?
Захавайма сваёй бесклапотнасьці лёхі,
дзе – душа, а ня дух забрадзілага збожжа.
Весялосьці і торчу няма ані трохі
ў іхнім ціхім і патрыярхальным бязбожжы.
7
Новы мэр паказаў сябе вельмі прыстойным.
Пані М. падарылі кватэру й каляску.
У Багдадзе й Нью-Ёрку усё неспакойна.
Адчынілася крама «Кансэрвы й кілбаскі».
Вось калаж: ён рэальны, таму й бессэнсоўны.
Бы паштоўка зь любога зь пяцёх кантынэнтаў.
Маёй памяці мех скарбам гэтакім поўны.
Ты ж – зьнішчаеш яго кожнай ночы дашчэнту.
8
Кансьпіратар уласных параз і жаданьняў,
як люблю я прачнуцца адзін у кватэры –
смакаваць цыгарэту гадзінаю раньняй,
слухаць лялечак злых у айчынным этэры;
аддавацца кароткім шчасьлівым імгненьням,
у якія ты човен паўзьверх акіяну;
піць гарбату й сачыць, як паўзуць па калене
і цяплом спавіваюць праменьні-ліяны.
9
Паказальна-узорны ансамбль алькаголікаў,
што ад бару нуды да рыгалаўкі радасьці
несупынна дрэйфуе, мяняючы столікі
й, нібы пляшкі, – гады. Да найглыбшага дна дайсьці,
калі ўсё ўжо сваё, – вось уцеха адзіная.
Іраністы, юрліўцы, гульцы апантаныя...
У хмяльным віртуале чароўнай ундзінаю
ты прыходзіш і ўміранасьць дорыш жаданую.
10
Як табе ў Бангкоку, тайляндзкія цуды
ці даюць асалоду вачом, ці ўзрушэньне
робіць вэрхал у думках? Між нашых спарудаў
фіг ты фарбаў такіх сузірацьмеш браджэньне.
Там ты, котка, свабодная ў дзеях і словах,
што тубыльцам тамтэйшым, напэўна, да сракі.
Зрэшты, як і тутэйшым. Вэрбальны мой сполах
не пакінь без адказу – дашлі фатакарткі!
11
Шмат прывабнага маюць былыя калёніі:
сэксуальнасьці слодычы, пошапт архаікі...
Там калі і канаеш, дык толькі ў агоніі.
У далёкіх мясьцінах шалёнай арганікі
заўважаеш на тварах знаёмыя прыцемкі
(іх і ўдома хапае ў вачох суайчыньнікаў).
Занясі ўсё ў свае штовячэрнія зацемкі,
у маленькі ноўтбук падарожнага кініка.
12
Завучыўшы на памяць ўсе сутры і мантры,
ты нарэшце вяртаесься з доўгіх ваяжаў.
Як сустрэне цябе твая родная кантры?
Ці ўсьцешыцца вока знаёмым пэйзажам?
Доўгі сон. За акном – пыл і гул аўтабану.
Ты гатовая здохнуць з нуды або грыпу.
Але гэта мінае, й ты зноў закахана
і з азартам глядзіш на насьценную мапу.
студзень – сакавік, 2006
Фота Ірыны Дарафейчук
