«Дванаццатым гульцом» БАТЭ у матчы з «Бенфікай» мог бы стаць перапоўнены стадыён «Дынама». На жаль, на адзін з найважнейшых матчаў сезона прыйшлі толькі каля 12 тысяч чалавек. Піша Аляксандр Старыкевіч на gazetaby.com.
Мы часта і ахвотна крытыкуем футбольных чыноўнікаў, трэнераў, суддзяў, гульцоў. Ёсць за што. Але ці гатовыя самі заўзятары ўносіць мінімальны ўклад у развіццё футбола?
Нізкая наведвальнасць на матчах чэмпіянату краіны тлумачыцца яго невысокім узроўнем. Але вось парадокс: у гэтым сезоне ніводная з трох — усяго трох за ўвесь сезон! — гульняў групавога турніру Лігі Еўропы не сабрала поўныя трыбуны «Дынама».
Пры тым, што БАТЭ нядрэнна выглядаў у матчы з «Эвертанам», атрымаў валявую перамогу над АЕКам … Здавалася, што на шмат у чым вырашальную гульню з «Бенфікай» ўжо дакладна будзе аншлаг: тым больш клубы такога класу — рэдкія госці ў Беларусі. Ды яшчэ і надвор’е была як на заказ: вельмі цёплае (для снежня) і без ападкаў. Але ж не — трыбуны былі запоўненыя толькі на траціну!
І сядзіць думка: а ці сабралі б поўную чашу «Дынама» леташнія лігачэмпіёнскія матчы БАТЭ з турынскім «Ювентусам» і мадрыдскім «Рэалам»,
калі б большасць білетаў не размяркоўваліся па прадпрыемствах? Цяпер ужо не ўпэўнены.
Так ці патрэбны беларусам вялікі футбол? Дакладней, колькі сярод нас тых, каму ён сапраўды патрэбны? ..
Можна знайсці дзясятак «адмазак», каб не пайсці на стадыён: ад боязі заразіцца грыпам да занадта жорсткага міліцэйскага кантролю на ўваходзе. Але, здаецца мне, справа не ў гэтым.
Сапраўдная прычына — абыякавасць, якая стала нашай фірменнай рысай ў многіх аспектах жыцця — ад палітыкі да футбола. Мая хата з боку, я і ля тэлевізара пасяджу …
Можна і ля тэлевізара. Але тады не трэба чакаць вялікіх перамог. Права разлічваць на поспех у супрацьстаянні з камандамі, перавялічвала ў класе, даецца толькі ў тым выпадку, калі дзеля вікторыі па поўнай выклаліся ўсё: і гульцы, і трэнеры, і балельшчыкі. Зрэшты, з АЕКам БАТЭ справіўся і без аншлагу на «Дынама». А вось у матчы з «Бенфікай» не хапіла крыху‑крыху, каб дамагчыся хаця б нічыёй. Магчыма, гэтым «крыху‑крыху» мог бы стаць стадыён, забіты пад завязку і які горача падтрымліваў бы сваю каманду.
Атрымалася інакш.
Матч Лігі Еўропы БАТЭ — «Бенфіка» сабраў меншую аўдыторыю, чым шараговая гульня напярэдадні ў Днепрапятроўску мясцовым «Дняпром» і палтаўскай «Ворсклай».
Дарэчы (дакладней, недарэчы), не было аншлагу і на ключавой у адборачным цыкле чэмпіянату свету‑2010 гульні паміж зборнымі Беларусі і Харватыі.
І не толькі футбола тычыцца гэтая выклятая абыякавасць. Успамінаецца фенаменальнае дасягненне жаночай зборнай Беларусі па баскетболе, якая, дэбютаваўшы ў 2007 годзе ў фінальнай стадыі чэмпіянату Еўропы, адразу заваявала бронзавыя медалі. У іншай краіне, пазбаўленай поспехаў у гульнявых відах спорту, прыхільнікі насілі б дзяўчат на руках. У нас жа сустракаць зборную ў аэрапорт прыехалі лічаныя заўзятары.
Любая, самая перспектыўная каманда, адчуўшы, што яна мала каму патрэбна, рана ці позна складзе крылы.
Таму, калі мы хочам у будучыні радавацца перамогам БАТЭ, баскетбольнай зборнай і іншых беларускіх дружын, трэба пераходзіць ад віртуальнай падтрымкі да рэальнай. Нашы спартсмены гэтага заслугоўваюць.
