Маленькая краіна Науру нечакана апынулася ў цэнтры ўвагі, прызнаўшы незалежнасць Абхазіі і Паўднёвай Асеціі.Науру называюць самай маленькай дзяржавай за межамі Еўропы. Аднак каланіяльнае суперніцтва не пакінула ў спакоі нават яе.
Востраў аказаўся багаты на фасфаты. У 1888 годзе выспу анексавала Нямеччына. У першую сусветную вайну яго захапіла Аўстралія, у другую — акупавала Японія. У 1968 г. науранцы абвясцілі незалежнасць. Але краіна працягвала жыць за кошт здабычы фасфатаў. Па жыццёвым узроўні Науру стаяла ў адным шэрагу з Аб’яднанымі Арабскімі Эміратамі.
У2000-м «залаты фасфатны век» скончыўся. Яго наступствы аказаліся катастрафічнымі: 80% тэрыторыі краіны ператварыліся ў пустыню.
Не менш катастрафічныя і сацыякультурныя вынікі: з 14 тысяч жыхароў науранскую мову ведаюць менш паловы. Забытыя звычаі, нацыянальнай гульнёй лічыцца аўстралійскі футбол… У выніку дыябету, выніка пераядання салодкага, яшчэ аднаго «падарунка цывілізацыі», рэзка знізілася працягласць жыцця.
Парушылася і палітычная стабільнасць. Ад 1989 да 2003 г. урад у краіне мяняўся 17 разоў. Асабліва вострыя хваляванні разгарэліся ў 2003 годзе, калі была спаленая рэзідэнцыя прэзідэнта.
У такіх умовах маленькая краіна вымушаная шукаць сродкі для выжывання. Урад Науру манеўраваў між Пекінам і Тайванем. У
Лёс Науру яшчэ адно падцвярджэнне слушнасці выказвання Ахмеда Сукарна, першага прэзідэнта Інданэзіі: «Не было дабрадзейнага каланіялізму, як не бывае і карыснай хваробы».
