Чаму наш цукар? Тлумачу. Мае бацькі жывуць у вёсцы і раней ім «навязвалі» цукровыя буракі. Аплата за работу была канцавым прадуктам — цукрам.
За праполку 1 соткі — 1 кг цукру. За церабленне буракоў пасля механічнай уборкі за здадзеную 1 т буракоў — 3 кг цукру. Няцяжка падлічыць: за праполку 1 га буракоў (100 сотак — 100 кг цукру). Пры ўраджайнасці 500 ц з гектара атрымліваюць 50 т буракоў. 50 т х 3 кг атрымліваем 150 кг цукру. У невялікім калгасе, дзе сеялі 300 га буракоў, народ атрымліваў 30 тон цукру за праполку і 45 тон цукру за здадзеныя буракі (300 га х 50 т з гектара = 15 тыс. тон х 3 кг за 1 т).
На бураках працавалі дзеці і ўнукі, дапамагалі суседзі, знаёмыя і сябры. Цукар дзялілі на ўсіх, хто працаваў. Цукар стаяў на стале да гарбаты, яго елі дзеці з хлебам і блінамі, варылі сочыва, кампоты і г.д. Частка цукру ішла на самагонку. Адступлю ад тэмы. Што, сёння меней п’юць?
Правільна, на палі прыйшла тэхніка, замест ручной праполкі ўносіцца «хімія». Я не за тое, каб вярнуцца да ручной працы. Але, можа, для свайго народа, сваіх дзяцей трэба выпускаць цукар без гербіцыдаў, пестыцыдаў, нітратаў і г.д.? Ці будзем чакаць, калі Расія зробіць аналіз і будзе як з малаком? Сёння тыя людзі, што працавалі на бураках, засталіся без працы і няма тых 200 альбо 300 кг цукру, каторыя яны зараблялі на бураках. Але затое хутка знайшоўся «гаспадар», каторы прыбраў цукар народа да рук, і сёння наш цукар падаражэў.
Новая тэхніка на палях (набытая за нашы грошы), меней вытратаў за ручную працу — цукар павінен быць таннейшы, а ён падаражэў. Не трэба казак пра нафту, неўраджаі, сусветны крызіс. Няма чаго зарабляць на сваім народзе. Паглядзіце на тых, хто застаўся не пры справах, хто зарабляў на бураках хоць тры мяхі цукру — сёння ў іх гэта аднялі. Дайце ім працу, а не можаце даць працу, дайце дапамогу, каб яны маглі купіць сабе і дзецям цукар.
