Дыпламаты Еўракамісіі і Балгарыі адкрылі дыпламатычную Беларускую дыктоўку.
Уладзімір Падгол і выдавец Сяргей Сёмуха, сын перакладчыка Васіля Сёмухі.
Афіцыйны бок прадстаўляў пасол па асаблівых даручэннях МЗС Уладзімір Шчасны.
Пасол Балгарыі Захары Радукаў.
Кіраўнік прадстаўніцтва Еўракамісіі ў Мінску Жан-Эрык Хольцапфель і пасол Швецыі Стэфан Эрыксан.
Жан-Эрык Хольцапфель піша дыктоўку.
24 мая ў вялікай зале Гістарычнага музея адбыўся чарговы этап Нацыянальнай дыктоўкі — дыпламатычны. Гэтая традыцыя зарадзілася два гады таму, з ініцыятывы тагачаснага пасла Славаччыны ў Беларусі Любаміра Рэгака.
Сёлета дыктоўкай апекавалася прадстаўніцтва Еўракамісіі ў Беларусі, запрашэнні сыходзілі ад сп.Хольцапфеля. Гэта давала надзею на прысутнасць высокага рангу ўдзельнікаў з Беларусі. Запрашэнні былі накіраваныя міністру культуры Паўлу Латушку, кіраўніцтву Міністэрства замежных справаў, кіраўнікам тэлеканалаў, галоўным рэдактарам «Советской Белоруссіі» і «Звязды». Ніхто з іх не прыйшоў.
Афіцыйны бок рэпрэзентавалі пасол па асаблівых даручэннях МЗС Уладзімір Шчасны і гаспадар, дырэктар Гістарычнага музея Сяргей Вечар.
Дыктоўка праходзіла ў дзень святых Кірылы і Мятода — дзень славянскай пісьмовасці і культуры. Таму суарганізатарам выступала пасольства Балгарыі ў Беларусі. А Шчасны цытаваў «Малітвы» не толькі Купалы, але і Боцева.
У веданні беларускай мовы сярод дыпламатаў няма роўных паслу Швецыі Стэфану Эрыксану. Ад яго вучыліся прысутныя амбасадар Венгрыі Фэрэнц Контра, Ізраіля — Дані Шапіра, Балгарыі — Захары Радукаў. Таксама дыпкорпус прадстаўлялі першы сакратар польскай амбасады Павал Марчук, намеснік амбасадара Славакіі Любамір Рыбар, консул Чэхіі Ян Едлічка. Прысутнічаў і дырэктар Польскага інстытуту ў Мінску Пётр Казакевіч.
Усім ім сын Васіля Сёмухі, бізнэсовец і выдавец Бібліі па-беларуску Сяргей, падарыў экзэмпляры выдання. Бібліі не падпісваюць, таму перакладчык на форзацы занатаваў проста асобныя радкі з кнігі. Сам спадар Васіль прыбыць не змог, праз нядужасць, але прыслаў падарунак музею — друкарскую машынку, на якой набіраўся пераклад, і экзэмпляр Бібліі. Паводле словаў дырэктара музея, у фонды трапяць і напісаныя тэксты дыктоўкі.
Усё гэта здымалі тэлеканалы, якія сабраліся ў поўным складзе.
А тады пачалася самое dictando, пад пільным вокам вялікіх князёў Вітаўта і Альгерда — у зале адбываецца выстава выяваў дзеячоў Вялікага Княства аўтарства розных мастакоў і скульптураў.
Як замежнік замежніку дыктаваў па-беларуску — гэта варта было чуць. Але неяк жа пісалі.
