Беларуская школа на вёсцы? А вы, шаноўнае спадарства, бачылі хоць адну беларускую школу (ня будзем чапаць Менску), дзе выкладаньне вялося б цалкам на беларускай мове? Але самае страшнае зусім ня гэта: у «беларускіх школах» наагул няма сапраўдных настаўнікаў-патрыётаў, якія б штодня размаўлялі па-беларуску. А то выходзіць, што настаўнікі т.зв. беларускай школы вучаць дзетак любіць матчыну песьню, заклікаюць любіць і шанаваць родную культуру і гісторыю, а як толькі заканчваецца ўрок, то адразу пераходзяць на «любімую» расейскую мову. Ці яшчэ «лепей» – «трасянку». Паступова ў дзяцей закладваецца комплекс «непаўнавартаснасьці»: яны баяцца размаўляць па-беларуску, бо іх настаўнікі здрадзілі беларуськасьці; яны баяцца змагацца за свае эканамічныя і палітычныя правы, бо іх настаўнікі і бацькі «за грошы» здалі Беларусь у «фашысцкі» палон.
Дзеці стараюцца быць падобнымі да дарослых. І калі вы прымушаеце сваіх дзяцей уступаць у БРСМ ці гоніце іх да пасольства Польшчы, Нямеччыны з антыпольскімі і антыгерманскімі лёзунгамі, то вы, даражэнькія, становіцеся ня толькі здраднікамі Беларусі-маці, але і яе акупантамі і катамі.
Я рад за тых дзяцей, якія выйшлі ў сакавіку 2006 г. на пляц Волі бараніць нашу Свабоду. Я нізка схіляюся перад тымі настаўнікамі, якія ня толькі падтрымалі сваіх вучняў у гэты момант, але і перадалі бел-чырвона-белы сьцяг у рукі маладога пакаленьня бараніць ідэі Кастуся Каліноўскага, Міколы Ермаловіча.
Дзякуй вам, дарагія юнакі і дзяўчаты, што вы ёсьць у нас, што не баіцеся катаў і здраднікаў Беларусі, што вы выйшлі бараніць свабоду і незалежнасьць нашай Бацькаўшчыны. Старэйшае пакаленьне забыла, хто ў краіне гаспадар, унукі – не забылі, бо яны заўсёды памяталі і памятаюць духоўны запавет Кастуся Каліноўскага: «Толькі тады, народзе, зажывеш шчасьліва, калі над табой маскаля больш ня будзе!»
