Апошнім часам усю айчынную папулярную музыку можна падзяліць на афіцыйна прызнаную і неафіцыйна прызнаную. Аднак нават у межах гэтага жорсткага падзелу існуюць выканаўцы, здольныя існаваць па-за рамкамі першай і другой сыстэм. Да іх належыць група «The UNB». Яе стваральнік хаваецца пад артыстычным псэўданімам Дольнік і, наколькі мне вядома, базуецца недзе ў Гомелі. Час ад часу прыяжджае ў Менск, зьбірае найлепшых музыкаў (І.Люты, К.Гарачы, Д.Бударын), наігрывае ім падрыхтаваны матэрыял. Пасьля ў студыі робяцца сумесныя аранжыроўкі — і чарговы альбом гатовы!
«Гібіскус!» — ня першы плод фантазій, іроніі, сарказму і месцамі вытанчанага сьцёбу безумоўна адоранага прыродай Дольніка. Музыка — самая разнастайная, аж да шыкоўных імітацыяў нашталт «Танга Месяца» (!!!). Дольнік удала гуляе расейскім словам. Ён часам нагадвае раньніх «Дзюбэляў», адно што не настолькі рэзкі і не абмежаваны стылёвай выразнасьцю музыкі, не настолькі дакладна выразны, што да сродкаў выказваньня. Гэта — не для вялікіх заляў, не для «Тузінаў». Пра выйсьце на шырэйшыя прасторы папулярнасьці Дольнік ня думае. Ён проста робіць тое, што яму падабаецца. Але тое, што гэта заслугоўвае самай пільнай увагі, — бясспрэчна. «Я цяпер кампазытар», «Лачплесіс», «Так гаварыў Пеця Клыпа», «Сшытак №5 (Калыхальнінг)», «Некалькі slow» — гэтыя творы могуць даць поўнае ўяўленьне пра тое, на што здольны загадкавы Дольнік.
А па-беларуску — слабо? Ото бы- ло б!
