«I am a passenger»
Iggy Pop
Краявіды ратуюць ад скрухі й нуды,
выпадковым маршрутам імчыш не туды,
але ў цалкам адвольным напрамку.
Бо жыцьцё і прырода – праявы гульні,
пару тыдняў шалёных у лёсу сьцягні
і свавольнічай бесьперастанку.
Сьвінафэрмы, ангары – някідкі той фон,
што знутры вырывае прыглушаны стогн,
натуральны ў тутэйшых шыротах.
Кожны ночны ліхтар – нібы казачны эльф.
Непаўторны палескі жаночы рэльеф
пазбаўляе спакою і цноты.
Гэты край выклікае іронію й жах.
Як выходзіш і чуеш у тамбуры пах
адпаведных інтымных сэкрэцый,
сэрца поўніцца злосьцю. Часовы сусед
запрашае на доўгі й дурны тэт-а-тэт.
І ў кішэні – апошні сэстэрцый.
Ноч, вакзалы, лясы – букалічны ляндшафт.
Краявіды тутэйшыя – цудны варштат,
каб пазбавіцца шкодных ілюзій:
у акне сузіраеш сумбур і каляж,
то быў пляж, а праз хвілю калгасны міраж,
дзе – калгасьнік, накладзены ў зюзю.
Сьвет падобны на казачную карусэль.
І падсеўшы на гэты шалёны кактэйль
зь небясьпечных інгрэдыентаў,
будзеш вечным наркотам. Вандроўным катом.
Непатрэбнымі стануць здароўе і дом –
гэты вечны гарнір хэпі-эндаў.
Сны-кавалкі. Прадмесьцяў брутальны бязлад,
дзе пануюць убоства і матрыярхат,
а дзяцей вырабляюць па п’янцы.
Як казаў мой любімы Букоўскі: «Любы
ідыёт мае права на шчасьце, абы
той ня быў мудаком і засранцам».
Сьпяць фальклёрныя цёткі з пружанскіх мясьцін;
праз адсек выюць песеньку бацька і сын,
і жыцьцё, бы задымлены тамбур,
увабраўшы гісторыйкі нечых няпрух,
па маршруце старым паўтарае свой рух
і фартуне ўцісквае хабар.
Аніколі ня скажаш дакладна: за што
любіш дух кантрабанды і моцны настой
з дыялектавых лекавых траваў.
Кожны рынак мясцовы – малы бабілён:
там штурхаюць, паклаўшы на страх і закон,
мірыяды кустарных тавараў.
У правінцыі зьнік рамантычны налёт.
Праз галечу, закінутасьць, страх, недарод,
штовячэрнія махачы-тосты
традыцыйна кладуць на штомесячны плян.
Тут у кожным раёне свой родавы клан –
местачковая коза ностра.
Тут самота – паўсюдны галімы рэфрэн:
ён гучыць у размовах, ліецца са сцэн
непаўторным айчынным дэфэктам.
І ня важна, адкуль гэты культавы плач, –
ім заражаны кожны тутэйшы смаркач,
кожны акр тутэйшага гета.
Салаўіны джэм-сэйшн лунае ўгары.
Адзінокі цягнік паўз раўніны й бары
перавозіць таемныя грузы.
У статычным экране азёраў – блакіт.
І настолькі п…дата, што – кленчыш крэдыт
у сваёй незгаворлівай музы.
Але ўвечары, гледзячы на зарапад,
правінцыйны аматар прыгожых баляд,
цыгарэтку запаліш нясьпешна
і адчуеш, як скоўвае холад башку,
як лягчэе ад казачнага парашку...
І становіцца тупа і сьмешна.
Берасьце, жнівень-верасень, 2006
