Масква працягвае здымаць вяршкі з украінскай «перазагрузкі». На гэтым тле расійскія кіраўнікі дазваляюць сабе іранізаваць над беларускім начальствам.
Пуцін на кані. На жалезным. Асядлаўшы
Візіты на Украіну апошнім часам дадаюць маскоўскім персонам куражу. У красавіку ў Харкаве, падпісаўшы з Януковічам угоду «газ у абмен на флот», Мядзведзеў, не называючы імён, пакпіў з кіраўніка Беларусі. Маўляў, каб атрымліваць зніжкі на энерганосьбіты, трэба быць дамоваздольным партнёрам, а не прымаць на ПМЖ асобаў кшталту Бакіева.
Цяпер жа Пуцін здзекліва адкаментаваў журналістам стасункі з Мінскам. Вымыў рукі: маўляў, ніякага дачынення да зліваў кампрамату на беларускага лідэра не маю. Медыі ў нас вольныя. Не падабаецца — выкладай контраргументы (уяўляю сабе дасланае на НТВ афіцыйнае абвяржэнне на «Хроснага бацьку»!).
Расійскі прэм’ер адной рэплікай падсек пад корань увесь імпэт, з якім беларускае начальства змагаецца супраць энергетычнай імперыі: «…Усім хочацца атрымаць штосьці на дурняк ад Расіі, а калі не шэнціць, узнікае раздражненне».
І яшчэ: што ж гэта, маўляў, за інфармацыйная вайна, калі ахвяраў няма? Для беларускага начальства фраза прагучала намёкам: гэта толькі кветачкі!
Закон подласці: менавіта зараз, калі такая сеча з Расіяй, міжнародная канфігурацыя складваецца для Мінска так, што крывей не прыдумаеш.
У Еўропы і Вашынгтона акурат трэнд на пацяпленне з Масквой. Адпаведны сігнал асэнсоўваюць і ў сталіцах Балтыі. Варшаву і Маскву нечакана зблізіла авіякатастрофа пад Смаленскам. Рассмакталася пакуль што праблема амерыканскіх супрацьракет.
Карацей, для Мінска
не тая кан’юнктура, каб палохаць усходнюю суседку танкавымі ордамі НАТО. Сплываюць звыклыя козыры!
Куды ні кінь, усюды клін. Мытны звяз — яшчэ тая пастка. Назарбаеў падгульвае Крамлю. Двое на аднаго, карацей.
Ну, а ў Януковіча з Масквой увогуле мядовы месяц, таму ўкраінскае кіраўніцтва асцярожнае ў дачыненнях з Мінскам. Не спяшаецца ладзіць аверс Адэса — Броды і ўсё такое. Транзітным альянсам Мінска з Кіевам цяпер Крэмль надта не пашантажуеш.
Парадокс, але зараз Лукашэнку як падарунак была б аранжавая рэвалюцыя, каторую з такой нянавісцю каментавалі ў свой час тутэйшыя прапагандысты. Эх, рана стрэліў ты, браце Юшчанка!
