Докшыцы з кожным годам прыгажэюць. У цэнтры гораду цешаць вока клюмбы з кветкамі, новая плошча з фантанам пры вуліцы Ленінскай. Гэта добра, але атмасфэра тут па-ранейшаму савецкая. Час невядомым чынам нясе нас назад у застойнае савецкае мінулае, даючы зразумець, што мы жывём не ў эўрапейскай, а ў савецкай рэспубліцы з усімі ейнымі атрыбутамі.
Праз дарогу ад новай плошчы, якая мае эўрапейскі выгляд, стаіць тыповы савецкі будынак райвыканкаму. На ім красуецца барэльеф зь сярпом і молатам, нібы нагадваючы гараджанам, што СССР – не мінулае, а рэальнасьць. На пацьвярджэньне гэтага – чырвоны сьцяг па-над адноўленай дошкай гонару. Гэта выглядае надта сымбалічна, бо сыстэма ў нас сапраўды застаецца савецкай: людзі баяцца сказаць праўду, а вымушаны маўкліва падпарадкоўвацца дэбілізму мясцовай улады, якая дбае не аб народзе, а аб сабе.
У верасьні ў гарадзкім парку пры вуліцы Гайдара зноў зьявіўся помнік Леніну. (Нагадаем, што ён быў дэмантаваны пры канцы 2005 г. падчас падрыхтоўкі да прыезду Лукашэнкі.) «Правадыр» стаіць паклаўшы рукі ў кішэні і кудысьці маўкліва пазірае. Паставілі яго акурат ля танцавальнай залі.
На шапіках «Белсаюздруку» і сёньня вісяць шыльды «Саюздрук» з тым жа самым сярпом ды молатам. Дзяржак чырвона-зялёнага сьцягу, што вісіць на будынку раённага суду, заканчваецца ромбікам ня з зоркай, як прадугледжвае закон аб дзяржаўнай сымболіцы, а зь сярпом і молатам. Які сьцяг – такі і суд?
Улада адрадзіла камандна-адміністрацыйную эканоміку, БРСМ, ідэалягічную работу. На дзьвярох ідэалягічнага аддзелу райвыканкаму вісіць таблічка «ідыялагічны аддзел». Можа, тыя, хто пісаў, думалі, што слова «ідэалёгія» паходзіць ад слова «ідыёт»?
Як і ў савецкі час, людзі баяцца. «Ня трэба нічога рабіць, усё адно толькі праблем на ўласную галаву нажывеш», – кажуць людзі. Нават пра свае звычайныя праблемы – дрэнныя дарогі, дрэннае ацяпленьне – людзі маўчаць, бо баяцца наклікаць гнеў сыстэмы. А «вэртыкальшчыкі» дураць галаву ідэалягічнай работай, запэўніваючы грамадзянаў, што «вы сделалі правільный выбор». У афіцыйныя вынікі выбараў у Докшыцах ня верыць, мабыць, ніхто, але дакшычанаў на Плошчы ў Менску не было.
Сымбалі самі па сабе нічога не значаць, але ж яны ў дадзеным выпадку выдатна адлюстроўваюць, якая ў нас улада і якое грамадзтва. Народ у страху. Людзі баяцца сказаць праўду. Людзі не адстойваюць свае правы, бо баяцца пазбавіцца працы. Пра адраджэньне мовы, культуры ды гісторыі не вядзецца й гаворкі. Але ж траціць надзею ня варта, бо дыктатура ня вечная.
