– Пётар, ці ты мог бы расказаць пра «Нашу Ніву» ў нас, у Massolit?
Здавалася б, што супольнага мае кракаўская кнігарня-кавярня, прызначэньне якой – папулярызаваць ангельскамоўную літаратуру, са сьціплым беларускім тыднёвікам? Мо гэта проста пабочны прадукт глябалізму? А можа і не...
У панядзелак 13 лістапада адразу пасьля імшы ў францысканцаў пайшоў у Масаліт. Сабралася дзесьці 20–25 чалавек, пераважна моладзь, але быў таксама прафэсар філязофіі Ян Скачынскі, Ліля Коўкель, беларуска, выкладчыца Ягелёнскага ўнівэрсытэту, і Рафал Раманоўскі, карэспандэнт «Gazety Wyborczej», які быў маім суразмоўцам.
«Каму адрасавана «Наша Ніва»? Якая ў яе грамадзка-палітычная арыентацыя? Якое ў яе стаўленьне да беларускай улады? Да апазыцыі? Да Касьцёлу і Царквы? Што будзе далей зь беларускай незалежнай прэсай?» – прыкладна такія пытаньні дамінавалі падчас спатканьня. Людзі жыва і шчыра цікавіліся «НН», Беларусьсю, праблемамі беларускай мовы, культуры, гісторыі, мэнтальнасьці, ідэнтычнасьці і г.д. Досыць важны досьвед, бо гэта давала адчуць, што ты, беларус, не самотны ў гэтым жорсткім сьвеце. А раз не самотны, значыцца, ёсьць падставы для надзеі на лепшае.
Атмасфэра сустрэчы была прыемная ва ўсіх аспэктах. Памяшканьне невялікае, утульнае, застаўленае кніжкамі і часопісамі. Экспрэс з кавай, кіпень для гарбаты, сок, пернікі, цукеркі. Інтэлігентная і цікавая публіка. Адзінае, чаго не хапала, гэта Хадановіча. Але яму трэба было ехаць да сваіх вучняў, выконваць сваю працу на той самай нашай ніве.
