Хачу выказацца наконт Фядуты. Шкадую, што ня трапіла на прэзэнтацыю ягонай кнігі. Не, я ня буду памінаць 1994 год. Хопіць! Але як зразумець ягоныя заклікі да супрацоўніцтва з Лукашэнкам? Неяк Фядута сказаў, што ён не такі моцны, каб змагацца з АМОНаўцамі, і не такі хуткі, каб ад іх бегаць. Вось мне і здаецца, што ўсе ягоныя заклікі – гэта прапановы ня вельмі моцнага і ня вельмі хуткага чалавека. А ён пытаў у тых хлопцаў, якім раздае парады, ці жадаюць яны мець справы з Лукашэнкам і ягоным «камандас»? Ці ў матуль, у якіх дзеці сядзяць за кратамі ні за што? А можа, Фядута зноў спадзяецца быць лялькаводам, торгаць за ніткі? Здаецца, ён шкадаваў, што ня быў у Сакавіку на плошчы, тут я зь ім салідарна – трэба бліжэй пазнаёміцца зь беларускім АМОНам і асабліва з тымі пачварамі, якіх спусьцілі на моладзь у апошнюю ноч.
Заадно хачу выказаць вялікую падзяку Віталю Тарасу. Гэты чалавек дапамагае мне ў жыцьці болей, чым уласны муж. Як толькі мне нешта балюча коле і чапляе, то ўжо ў наступным нумары «НН» зьяўляецца ягоны артыкул з пытаньнямі, якія мяне хвалявалі. Самае цікавае, што на 90–98% я зь ім згодная. І становіцца лягчэй дыхаць сярод «балотнага дурману». Дай Бог гэтаму чалавеку здароўя! І каб ня страціў ён аналітычных здольнасьцяў.
Шмат аб чым яшчэ хацелася б выказацца. Але раяць адыходзіць ад стала не наеўшыся.
