Пра гэта заявіў гісторык Дзмітрый Дрозд у часе свайго апошняга слова на працэсе ўдзельнікаў Плошчы. За ўдзел у «масавых беспарадках» пракурор папрасіў засудзіць гісторыка на 3,5 года пазбаўлення волі.
«Успрымаю сваё апошняе слова як сапраўды апошняе.
Усе свае 40 гадоў я не рыхтаваўся да турмы, абыходзіў блатныя кампаніі. Для мяне як гісторыка тое, што я назіраю проста як падарунак лёсу.
На машыне часу мы перанесліся ў 1938 год. Я апынуўся ў клетцы за тое, што я люблю Беларусь.
Трэба адразу браць рэчы і з’язджаць з краіны, каб не бачыць катаў. Досвед маёй сям’і паказвае, што,
калі да ўлады прыходзяць такія людзі, трэба з’язджаць».
Суддзя яго перабівае і заклікае казаць пра матэрыялы справы.
Дрозд кажа, што сем гадоў жыў у Расіі, у яго была добрая праца, у яго была кватэра ў цэнтры Масквы, але ён хацеў зрабіць нешта большае. Кажа, што дапусціў памылку, вярнуўшыся ў Беларусь, бо любіў сваю краіну.
«Выбары былі сфальсіфікаваныя», — спакойна і ўпэўнена паўтарае Дрозд.
Суддзя трымаецца, маўчыць.
«У нас, тых, хто выйшаў на Плошчу, была нагода гэта зрабіць. Ніхто не планаваў экстрэмісцкіх дзеянняў. Іначай бы я браў
Следчы адразу сказаў мне — не прызнаеш віну, атрымаеш тры з паловай гады; прызнаеш — тры гады…
„За тры ўдары па дошцы тры гады зняволення — гэта нармальна?“ — задае рытарычнае пытанне Дрозд. — „Людзі былі настроены мірна, пакуль іх не сталі біць дубінкамі. Я разумею, чаму абвінаваўца не хоча глядзіць гэтае відэа“.
„Толькі ў нас у краіне белае называюць чорным, а чорнае — белым.
Нездарма БТ называюць „
Я не бачу ніводнага пункта закона, які я парушыў.
Я падышоў да дзвярэй апошнім, калі ўжо бег спецназ. Сваё пакаранне я атрымаў ад спецназаўцаў не адыходзячы ад месца — па галаве і па спіне. Я адбыў 10 сутак адміністрацыйнага пакарання ў Жодзіна. Цяпер я сяджу чацвёрты месяц у СІЗА. Мяне лічаць злосным злачынцам, які збяжыць з краіны.
Я не экстрэміст, а чалавек, які любіць сваю краіну», — працягвае Дрозд.
«Я прашу даць мне восем, дзесяць гадоў, але каб я мог быць дома і рэалізоўваць свае творчыя планы».
