Фота Арцёма Лявы
Страціўшы зрок, былы кіраўнік «Талакі» Сяржук Вітушка вучыцца пісаць другі раз, праз адмысловую кампутарную праграму. Mama myla ramu... Словы сустракаюцца адно з адным, і ён часам заўважае, што гэтыя сустрэчы не выпадковыя. Некалькі такіх словаспалучэньняў ён запісаў.
Mora
A moža, mara mora miera,
A moža, mara — mora miežy?
Čamuści ja ŭ heta nia vieru.
Sa mnoju zhodny vietryk śviežy.
Krajina
Na pašparcie zołatam — VKL,
I viza ź minuŭščyny ŭ novi.
Čytajcie, zajzdroście — ja hramadzianin
Vialikaha Kniastva Lubovi.
Vino
I nie vina vina, što ja nia pjany,
I bolš nikoli ŭžo nia budu zakachany,
Staŭ razumieć usio dakładna, daskanała.
Kachańnie naradziłasia było. Było. Skanała.
Epitafija
Ležučy pad kvitniejučaj hruškaj,
Razumieju — narešcie ja volny.
Tolki pčołki huduć mnie nad vuškam.
Usie davolny.
