Навошта Сільвіа Бэрлюсконі едзе ў Менск? Калі б Эўразьвяз вырашыў накіраваць на перамовы з Лукашэнкам упаўнаважанага ўсімі афіцыйнага эмісара, то пэўна абраў бы на гэтую ролю менш экзатычную постаць.
Палітык, які з прычыны паездкі ня прыйдзе на судовыя працэсы па абвінавачваньні ў сэксе зь непаўнагадовай і ў карупцыі — мякка кажучы, ня самы лепшы прадстаўнік Эўропы. Дарэчы, нядаўна Wikileaks абнародаваў дакумэнт Дзярждэпартамэнту, у якім амэрыканскае дыпляматычнае ведамства выказвала раздражненьне недарэчнымі спробамі сін’ёра Сільвіа пасярэднічаць у розных міжнародных справах, бо ён сваімі эскападамі псуе палітыку ня толькі Злучаным Штатам, але і Эўропе. І ў якасьці аднаго са шматлікіх прыкладаў гэтага прыводзіліся якраз ініцыятывы італьянскага прэм’ера адносна Беларусі.
Так што размова ідзе хутчэй за ўсё пра адну з такіх ініцыятываў.
Праўда, гэтым разам у
Але ёсьць публічна агучаная цана спыненьня канфлікту — вызваленьне палітвязьняў у Беларусі.
Эўразьвязу адмовіцца зараз ад гэтай умовы — гэта згубіць твар.
Але па вялікім рахунку страта твару — гэта адзіны чыньнік, які стрымлівае Лукашэнку ад таго, каб выканаць гэтую ўмову. Гандаль вязьнямі — бізнэс выгадны, але зь іншай эпохі. Ніхто зараз з Лукашэнкам у гэтую гульню гуляць ня будзе.
Трэба вызваляць усіх. І ўсяго толькі патрэбны нехта, хто«па-чалавечы» папросіць аб гэтым.
І
Пайсьці насустрач просьбе такога паважанага чалавека як бы і ня сорамна.
Тым самым Бэрлюсконі зробіць добрую паслугу і Лукашэнку, і Эўропе, якая без задавальненьня назірае за тым, як Расея ў стасунках зь Беларусьсю зьбірае бонусы ад свайго манапольнага становішча партнэра Менску.
Ці кансультаваўся італьянскі прэм’ер наконт візыту ў Менск са сваімі эўрапейскімі партнэрамі? Хутчэй за ўсё так, паставіў іх у вядомасьць, але наўрад ці яны далі яму на гэта мандат. Сказалі хутчэй за ўсё: «Атрымаецца ў цябе, Сільвіа, будзеш малайчына. Ну, а не — дык як быў enfant terrible, так ім і застанесься».
