Ёсць адна рыса, якая аб’ядноўвае беларускіх нацыяналістаў і аматараў савецкай ідэалогіі. Гэта непрыманне польскай спадчыны ў Заходняй Беларусі.Час, калі мяжа з Польшчай праходзіла паміж Івянцом і Менскам для вялікай колькасці прадстаўнікоў беларускай нацыянальнай інтэлігенцыі ўяўляецца толькі як перыяд нацыянальнай трагедыі і падзелу беларускага народа на дзве часткі. Для прыхільнікаў Беларусі савецкай (а нават і бальшавіцкай), гэта час вострага супрацьстаяння маладой сацыялістычнай дзяржавы з буржуазнай і варожай Польшчай. Час, калі ўсе палякі былі ворагамі проста таму, што яны палякі.
У сучаснай Польшчы таксама дастаткова прыхільнікаў нацыяналістычных і ультракансерватыўных ідэй, якія б прагнулі вярнуць Гродна, Пінск, Івянец і Валожын. Аднак для большасці палякаў і польскіх гісторыкаў міжваенная Заходняя Беларусь усяго толькі прадмет для сентыментальнай настальгіі.
Менавіта ў такім стылі напісаная праца Томаша Главінскага «Забыты гарнізон», прысвечаная івянецкаму Корпусу аховы памежжа — адмысловай службе, створанай польскімі ўладамі для аховы ўсходняй мяжы і папулярызацыі польскага нацыянальнага руху ў Заходняй Беларусі. Аўтар свядома ўнікае палітычнага кантэксту, маляўніча расказваючы аб штодзённым жыцці гарнізону і ўсяго мястэчка, таму кніга будзе карыснай у першую чаргу для краязнаўцаў і даследчыкаў міжваеннага перыяду гісторыі Заходняй Беларусі.
А нацыяналісты і прыхільнікі «вялікай славянскай ідэі» знойдуць за што пакрытыкаваць публікацыю. Для гэтага яе трэба набыць і прачытаць. Зрабіць гэта можна ў незалежных распаўсюднікаў і буйнейшых кнігарнях сталіцы.
***
Главінскі Томаш, Забыты гарнізон, Аддзелы Корпуса аховы памежжа ў Івянцы ў 1924 — 1939 гадах. — Беласток, Беларускае гістарычнае таварыства; Вільня, Інстытут беларусістыкі, — 2011, 142 с.
Замовіць кнігу можна, напрыклад, тут
