На сустрэчы з беларускімі журналістамі былы амбасадар Украіны ў Беларусі распавёў пра стаўленне да сваёй адстаўкі і ўчорашняй акцыі маўклівага пратэсту.
Украінскі дыпламат не захацеў каментаваць выказванняў у шэрагу медыяў, паводле якіх прычынай ягонай адстаўкі сталіся рэзкія выказванні на адрас уладаў Беларусі.
«Адны гавораць адно, іншыя – іншае. Але на тое і людзі, – заявіў Раман Бяссмертны. – У іх галава на плячах, каб не толькі ў яе есці, але і думаць мазгамі. Я магу таксама думаць, магу аналізаваць, ну а навошта? Я сам сабе задаю гэтае пытанне. Навошта гэта рабіць, калі магу проста з задавальненнем правесці гэтыя дні, што мне засталіся ў Менску. І самае галоўнае – зразумейце, што ў любым выпадку гэта выглядае як пакаранне радзімаю. Яно ў прынцыпе не магчымае, калі чалавека адпраўляюць на радзіму. Гэта заўсёды прыемна – вярнуцца дамоў».
Адказваючы на пытанне наконт ацэнкі апошніх падзеяў у Беларусі, Раман Бяссмертны заявіў, што
«калі прааналізаваць усё, што я гаварыў, і супаставіць гэта з поглядамі Бяссмертнага як чалавека, як палітыка, як грамадзяніна, то я вельмі мякка гаварыў».
Падаючы як прыклад акцыю маўклівага пратэсту, якую ўлады не дазволілі правесці ў сераду, абгарадзіўшы Кастрычніцкую плошчу турнікетамі, дыпламат заўважыў, што такія акцыі ўнікальныя: «Яны заганяюць уладу ў кут». «Ну не далі каля Палацу Рэспублікі правесці флэш-моб, значыць заўтра будуць на ўсіх цэнтральных пляцоўках ва ўсіх раёнах Менску. Потым гэта перакінецца на ўсе раёны ў абласных цэнтрах. Потым на раённыя цэнтры. Ну і палічыце, колькі ў краіне спецназу. І ці хопіць гэтага спецназу? Гэта ж учора было бачна, хлопцы гэтыя ганялі, але ўжо не паспявалі», – сказаў Бяссмертны.
Дыпламат прызнаўся, што не зразумеў логікі ўладаў, якія абгарадзілі плошчу і абмежавалі перамяшчэнне людзей. Паводле былога амбасадара, улады «стварылі сабе праблему і настроілі людзей супраць сябе. Бо гэтыя маладыя людзі нічога ж не хацелі, проста выйшлі і заявілі свой пратэст».
«Я бачыў, як учора на флэш-мобе хлопцы з надпісам «АМАП» паказвалі: вось сюды можна ісці, а сюды нельга. Як гэта разумець? Калі заўтра я надзену форму з надпісам «АМАП», я магу вас пусціць туды, куды я хачу, а куды вам трэба – не пушчу?
А гэтыя хлопцы наогул разумелі, што ў іх ёсць сёстры, браты, бацькі?Што заўтра нейкі талент надзене форму і скажа ім: вось у гэтыя дзверы вы можаце ўваходзіць, а ў гэтыя – нельга. Я цяпер стрымліваю сябе, каб не назваць гэта сапраўднымі словамі».
