На мінулым тыдні Расія падпісала доўгачаканае пагадненне з Грузіяй, якое адчыняе шлях да сяброўства РФ у Сусветнай гандлёвай арганізацыі. Адначасова з гэтым адна з найбольш гучных тэмаў у навінах маскоўскіх СМІ — суд паміж Раманам Абрамовічам і Барысам Беразоўскім, які адбываецца ў Лондане і выкрывае цікавыя дэталі закулісся расійскай палітыкі і буйнага бізнэсу дзесяцігадовай даўніны.
Абедзве гэтыя з’явы — на маю думку, пераканаўчыя прыклады таго, як глабалізацыя, а, дакладней,
інтэграцыя Расіі ў міжнародныя інстытуты, цяпер з’яўляецца адным з самых важных фактараў яе развіццяна фоне абмежаваных унутраных стымулаў да пераўтварэнняў.
Далучэнне Расіі да СГА не толькі спросціць жыццё расійскім металургам і вытворцам угнаенняў, якім скасуюцца драконаўскія антыдэмпінгавыя тарыфы на замежных рынках.
Членства ў СГА здыме шэраг штучных перашкодаў для імпарту замежных тавараў у Расію, што знізіць спажывецкія цэны і прывядзе да падвышэння канкурэнцыі.Гэта бясспрэчна ўдыхне крыху свежага паветра ў манапалізаваную і карумпаваную расійскую эканоміку. Расійскім прадпрыемствам давядзецца мабілізоўвацца і падвышаць сваю эфектыўнасць — у сярэдне- і доўгатэрміновай перспектыве гэта бясспрэчна вялікі плюс (цікавая гутарка на тэму — тут).
Замежныя суды (перадусім у Лондане і Стакгольме) ўсё часцей выкарыстоўваюцца як пляцоўка для разбіральніцтваў паміж буйнымі расійскімі прадпрымальнікамі,чыя вера ў нейтральнасць і аб’ектыўнасць расійскіх судоў застаецца нізкаю. Беразоўскі і Абрамовіч — толькі адзін з многіх прыкладаў. Магчыма, што многія рэчы, якія гучаць на гэтым працэсе, за якім сочыць уся Расія, не прагучалі б у судзе на тэрыторыі РФ — вось яшчэ бонус ад глабалізацыі і непазбежнага больш шчыльнага прывязвання Расіі да Захаду.
Працэс міжнароднай інтэграцыі Расіі будзе працягвацца, бо ён адпавядае інтарэсам расійскай эліты,якая не перастае арыентавацца на заходнія спажывецкія стандарты, заходнюю адукацыю і грамадскія і эканамічныя інстытуты — якая хоча адчуваць сябе жыхарамі Еўропы насуперак любому рэакцыянізму ў рыторыцы тых ці іншых дзяржаўных дзеячоў. На парадку дня стаяць нават перамовы пра ўвядзенне бязвізавага рэжыму Расіі з Еўрапейскім звязам.
Па чутках, у маскоўскіх кансулятах некаторых заходнееўрапейскіх краінаў цяпер нават вагаюцца наконт закупу дарагога абсталявання для зняцця біяметрычных дадзеных— навошта траціцца, калі праз пару гадоў шэнгенскія візы для расійцаў могуць скасаваць?
Вядома, немагчыма гэтаксама заняцца тым, што ў дзелавой тэрміналогіі завецца «аўтсорсынгам», у дачыненні да інстытутаў грамадзянскай супольнасці і пагатоў палітычнай культуры. Але паціху рухаць і гэтыя рэчы глабалізацыя таксама здольная. Галоўнае, каб гэтым разам бог усё ж даў Расіі гадоў хаця б дзесяць «покоя, внутреннего и внешнего».
