На тэрыторыі цэнтра гаспадараць кацяняты — сапраўдныя інспектары!
Гэты вятрак «пераехаў» з вёскі Горбач Ляхавіцкага раёна.
Так выглядаў палац Катлубаяў ў вёсцы Ястрамбель.
Лоўчыя прылады беларускіх рыбакоў пачатку мінулага стагоддзя
Карэспандэнт «Салідарнасці» пабываў у «баранавіцкіх Дудутках». Цэнтр рамёстваў знаходзіцца недалёка ад горада — у вёсцы Русіна. Хто інспектуе гэтае месца і што прыцягвае да яго работнікаў, якія зарабляюць каля мільёна?
Русінскі цэнтр рамёстваў, які заснаваў і доўгі час узначальваў вядомы краязнаўца Міхась Бернат, у акрузе называюць «баранавіцкімі Дудуткі». Сёння ў цэнтры працуе ўсяго дзевяць чалавек. Практычна ўсе — з Баранавічаў. Ездзіць на працу за горад прыходзіцца штодня і, зразумела, за свой кошт.
— Вядома, можна сказаць, што працуем на энтузіязме, — распавялі карэспандэнту «Салідарнасці» супрацоўнікі цэнтра. — Заробак менш за мільён (сустрэча праходзіла ў пачатку лістапада, — С.).
У цэнтры рамёстваў ёсць на што паглядзець: і цікаўнаму дзіцяці, і чалавеку сярэдніх гадоў. Пачнем, мабыць, з ветрака. Некалькі гадоў таму тут ужо стаяў млын, але ў выніку падпалу згарэў. Цяперашні «пераехаў» з вёскі Горбач Ляхавіцкага раёна і здабыў цяперашні выгляд музея ўжо ў Русіна.
На тэрыторыі цэнтра рамёстваў дзейнічае сапраўдная кузня. З выдатным горнам, наборам інструментаў, кавадлы і іншымі прыстасаваннямі, якія дапамагаюць рабіць цвёрды метал мяккім і падатлівым.
— Раней працаваць у кузні прыязджаў хлопец з горада. Потым звольніўся — заробак занадта маленькі, — распавядаюць працаўнікі цэнтра.
Метадыст па ахове гісторыка-культурнай спадчыны Алена Падгайская, якая пагадзілася пабыць экскурсаводам, дэманструе імправізаваны музей у будынку цэнтра.
— У нас можна ўбачыць, як першапачаткова выглядаў палац Катлубаяў ў вёсцы Ястрамбель. Праўда, у выглядзе макета. Арыгінал, на жаль, у жаласным стане, — дзеліцца субяседніца.
Год таму Алена Падгайская вырашыла змяніць пасаду завуча ў экалагічнай гімназіі № 3 горада Баранавічы на працу па ахове помнікаў.
— Тут цікава: круглы год прыязджаюць групы, праводзім экскурсіі і пленэры. Праўда, у зарплаце страціла практычна ўдвая. Але, тут спакайней, — робіць выснову суразмоўца.
У экспазіцыі — убранне вясковай хаты канца XIX стагоддзя. Цяжка ўявіць, што ў інтэр’еры пакоя не будзе звыклага тэлевізара і століка з ноўтбукам, а замест носьбітаў мультымедыя — патэфон і насценны гадзіннік.
Ды і няхітрыя лоўчыя прылады беларускіх рыбакоў пачатку мінулага стагоддзя таксама здзіўляюць.
Выхадны дзень, але цэнтр рамёстваў для наведвальнікаў працуе. Сталыя званкі і факсы пацвярджаюць, што і позняй восенню колькасць цікаўных не памяншаецца.
У цэнтры працуюць гурткі. Дзеці займаюцца ганчарным справай, «валяюць» з воўны ўпрыгожванні і прадметы адзення. Проста ў музеі можна купіць на памяць прыемны сувенір.
Ад’язджаў з цэнтра рамёстваў са змяшанымі пачуццямі. З аднаго боку, быў ціха захоплены цікавым музеем пад адкрытым небам, ветраным млыном з усімі ўнутранымі механізмамі і многімі іншымі каларытнымі дэталямі, якія парадавалі ў пахмурны восеньскі дзень сваёй просты прыгажосцю. З іншага — у чарговы раз задумаўся, як людзі з вышэйшай адукацыяй умудраюцца працаваць і жыць за такія смешныя зарплаты, і пры гэтым рабіць культуру сваімі рукамі. Сапраўды — усё пазнаецца ў параўнанні.
