У бізнэсмэна Улада (Мікалай Козак) сярод белага дня і проста з ахоўванага дзіцячага гарадка ў яго ўласным буйным гандлёвым цэнтры выкрадаюць сямігадовага сына. Гадаць, чаго хочуць у абмен на жыццё дзіцяці выкрадальнікі, доўга не даводзіцца. Неўзабаве звоніць мабільны, і невядомы (Сяргей Светлакоў), больш для праформы пацікавіўшыся, ці верыць Улад, што ўсе людзі браты (і пераканаўшыся, што не верыць), паведамляе, што
калі той не здзейсніць самагубства цягам сутак, хлопчык будзе забіты.
Экранізацыю рамана Юрыя Брыгадзіра з бязрадаснай назвай «Не жыць» стваральнікі пазіцыянуюць як «першы расійскі трылер»,у чым маюць рацыю толькі часткова. За апошнія гадоў 20 у расійскім кіно сапраўды так і не з'явілася ніводнага паўнавартаснага трылера (за выключэннем хіба недаацэненага «Дакранання» 1992 года Альберта Мкртчана).
Аднак жа і
выхад «Каменя» залатых стандартаў на будучыню не задаеі не дазваляе, зусім супакоіўшыся, лічыць лакуну запоўненай.
Манера рэжысёра-дэбютанта Вячаслава Камінскага манкіраваць ключавымі момантамі гісторыі, пакідаючы іх за кадрам, не ад добрага жыцця дазваляе бачыць у карціне трылер не столькі вострасюжэтны, колькі псіхалагічны. Гэта значыць,
д'ябал тут не ў сумнаватых дэталях (да прыкладу, не ў тым, як жа ўсё-такі чыста тэхнічна быў выкрадзены надзейна ахоўваны хлопчык), а ў адносінах, што звязваюць герояў, якія дасягаюць дзіўнай маральнай вышыні ў непрадказальным фінале.
Развіццё падзей у «Камені» -- і гэта не камплімент -- наогул даволі складана адгадаць і яшчэ цяжэй растлумачыць, бо
персанажы хочуць жыць і паміраць не па логіцы, а па сумленні, што для трылера, натуральна, махлярства.
Постаць бацькі, вымушанага вырашаць езуіцкую дылему, каго ён мацней любіць -- сына ці ўсё-ткі сябе і свае мільёны, -- турбуе аўтараў не ў першую чаргу, і залішне яму спачуваць гледача ніхто не агітуе. Асабліва з прычыны таго, што Улад рэгулярна называе жонку (Алеся Судзілоўская) словам «маленькая» з такой немагчымай інтанацыяй, што робіцца незразумела, чаму думка "а ці не забіць сапраўды мужа» наведвае яе толькі ў прапанаваных экстраных акалічнасцях.
Пакідаючы мужа і жонку думаць над гэтым на перыферыі сюжэту,
Камінскі фіксуе ўвагу на вобразе выкрадальніка, матэрыяльна забяспечанага бландына Пятра Аляксеевіча па мянушцы Камень.
Пададзенае ў флэшбэках малалецтва ў дзіцячым доме навучыла Пятра Аляксеевіча абыходзіцца з вялікім цвіком (натрэніраваўшыся адкрываць крадзеныя бляшанкі згушчонкі, з узростам ён пераключыўся на старых) і ніколі нікога не любіць, таму што нічога добрага з гэтага ўсё адно не выйдзе.
Тэзіс ілюструецца гісторыяй пра тое, як маленькі Пеця хацеў пагладзіць жарабя, аднак тое укусіла падлетка, а мама-кабыла дадала яму капытом па галаве, пасля чаго жывёлы былі зарэзаныя за схільнасць да агрэсіі і скормленыя сіротам.
Сяргей Светлакоў, самым трагічным персанажам якога да гэта быў гей-фрэзероўшчык Іван Дулін са скетч-шоу «Наша Russia», з аднаго боку, кардынальна мяняе імідж, зняўшыся ў змрочным праекце. А з другога, робіць гэта малой акторскай крывёю, выкарыстоўваючы адзін на ўсю карціну надзьмуты выраз шырокага твару і нязменную інтанацыю гопніка,які знаходзіцца на пастаянным істэрычным падзаводзе і кідаецца залатымі словамі накшталт: «Наяўныя - не адзіная сувязь чалавека з чалавекам". Відавочную сціпласць акторскага рэгістра Светлакоў кампенсуе актыўнасцю парываў і манеўраў.
Энтані Хопкінсу, скажам, каб намякнуць гледачу, што з яго героем нешта не так, досыць паварушыць брывом. Светлакову для дасягнення аналагічнага эфекту даводзіцца за паўтары экранныя хвіліны пабіць прастытутку, нырцануць апранутым у сажалку, вярнуцца ў дом і гыркнуць перапалоханаму юнаму палонніку: «Не рабі бога ні з кога, акрамя сябе!»
Прастытутка між тым кахае выпадковага кліента пакорлівым каханнем, якое перастае здавацца такім ужо ірацыянальным, калі разумееш, што
Пётр Аляксеевіч - гэта такі асатанелы Карлсан. Інфантыльны фантазёр з бясшумным джыпам замест прапелера, багатым запасам манетак у кішэні і гатоўнасцю "курашчаць" звычайную сям'ю за тое толькі, што ў ёй ёсць любоў, а яму, бабылю, і шкарпэткі памяняць няма каму.
Арганізаваўшы сабе тэставую паслугу «сям'я на суткі», расійскі Карлсан абзаводзіцца Малым і ўласнай фрэкен Бок, але хутка разумее, што прапелер не спілуеш, камень з душы не выведзеш, ды і наогул ціхія мяшчанскія радасці, здаецца, моцна пераацэненыя. Тут і знаходзіць заканамернае прымяненне пісталецік, які ўмее рабіць гучны «хлоп!».
