«У адным чыноўнікі дамагліся, чаго хацелі» 10

Нашая «раёнка» пасля 9 мая надрукавала артыкул свайго карэспандэнта пра святкаванне ў раёне Дня Перамогі. З вялікім жалем газета пісала: «…І хоць у раёне налічваецца цяпер 110 ветэранаў, у раённым свяце змаглі ўзяць удзел толькі 17 з іх» («Працоўная слава» за 11.05.2012).

А ці варта наогул турбаваць сёння нашых ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны, каб яны ўдзельнічалі ў масавых мерапрыемствах у Дзень Перамогі?

Сёння наймаладзейшаму ўдзельніку вайны ўжо 85–86 гадоў. Узрост, які заслугоўвае не толькі павагі, але найперш апекі, догляду. А нашыя чыноўнікі ніяк не могуць адмовіцца ад камуністычных традыцый і цягнуць састарэлых людзей на шэсце, трымаюць гадзінамі на трыбунах у спякоту, нават ухваляюць іх памкненне маршыраваць у вайсковым строі на парадзе. Было б лепш, каб чыноўнікі ў Дзень Перамогі наведалі ветэранаў вайны ў іх кватэрах, хатах, выпілі з імі кубачак гарбаты, пацікавіліся іх жыццём, здароўем, падзякавалі за Перамогу. Са згоды ветэранаў можна было б даць ім магчымасць наведаць брацкія магілы воінаў, якія загінулі ў час вайны, каб яны змаглі пакланіцца сваім былым таварышам-франтавікам.

Ветэранам-вернікам варта было б даць магчымасць наведаць храмы, каб яны змаглі запаліць свечкі ў памяць пра сваіх родных і блізкіх, якія пайшлі з жыцця, памаліцца пра сваё здароўе.

Для нашых ветэранаў вайны, як і для нас, маладзейшых, Дзень Перамогі — гэта свята са слязьмі на вачах. Мільёны іх баявых таварышаў загінулі, самі яны пралівалі кроў, аддавалі за перамогу сваё здароўе. У вайну загінулі мільёны мірных людзей — нашыя дзяды і бабулі, бацькі і дзядзькі, браты і сёстры, і ў Дзень Перамогі мы не можам забыць іх. Было б вельмі дарэчы, каб на масавым мерапрыемстве ў гэты дзень людзі ўвечары каля храмаў запалілі свечкі і некалькі хвілін пастаялі моўчкі. Гэтыя хвіліны жалю, болю былі б найбольш блізкімі да хрысціянскіх традыцый, адпавядалі б духу свята. А ад сённяшняй камуністычнай традыцыі «минуты молчания» трэба адмаўляцца. Яна страціла эмацыянальнасць не выказвае людскога болю, спачування загінулым у вайну. Сродкі, якія выдзяляюцца ўладай на масавыя мерапрыемствы ў Дзень Перамогі, лепш

накіраваць на рамонт помнікаў і на брацкіх магілах, і на могілках, на якіх таксама спачываюць ахвяры вайны.

Дзень Перамогі — гэта СВЯТЫ дзень. Перамога атрыманая мільёнамі людзей, якія ляжаць у магілах. Можа, нашая весялосць у гэты дзень не да месца?..

І яшчэ некалькі словаў пра іншае свята: дзяржаўнага герба і дзяржаўнага сцяга. Некалькі дзён таму прачытаў, што нашыя сённяшнія дзяржаўныя сімвалы вельмі старажытныя: «В этих символах отражена славная многовековая история Беларуси». Сённяшнія 20-гадовыя маладыя людзі, калі яны не цікавяцца гісторыяй, можа, і павераць у гэта. Гэта ж колькі стагоддзяў мінула з 1995 года, калі былі зацверджаныя сённяшнія герб і сцяг нашай дзяржавы? Відаць, нашым чыноўнікам трэба вучыць арыфметыку. А можа, яны наўмысна ўводзяць у зман моладзь?

У адной справе яны ужо дамагліся чаго хацелі: моладзь не размаўляе на роднай мове. Цяпер яны мараць пра тое, каб сцерці з людской памяці сапраўды шматвяковую гісторыю роднага краю, старадаўнія сімвалы народаў ВКЛ: герб «Пагоня», бел-чырвона-белы сцяг. З гэтымі сімваламі нашыя продкі змагаліся з ворагамі многія стагоддзі. Вельмі балюча і крыўдна, што сённяшняя ўлада не хоча гэтага прызнаць, а наадварот, пераследуе людзей за тое, што яны паважаюць сімвалы сваіх продкаў.

Славуты нямецкі паэт і драматург Шылер пісаў, што «ісціна абсалютна не перажывае праз тое, што хтосьці яе не прызнае». Ісціна не патрабуе ніякіх доказаў. Герб «Пагоня», бел-чырвона-белы сцяг — гэта нашая гісторыя. Ісціна. Яна ёсць і заўсёды будзе. Яна ніколі і нікуды не знікне.

Міхаіл Спірыдовіч, Івянец (Валожынскі раён)

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ